ΟΙ ΚΟΥΚΙΔΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ: Οι αδελφικοί εχθροί.
Το 1972, οι άσπονδοι φίλοι συνέρχονται στο Νόκε του Βελγίου, για να διαπιστώσουν και πάλι ότι οι διαφορές τους είναι περισσότερο έντονες αυτήν την φορά.
Στην Λατινική Αμερική, στην Ασία και την Αφρική, Σοβιετική Ένωση και οι Σύμμαχοί της κερδίζουν συνεχώς έδαφος, ενώ η Λαϊκή Κίνα που μέχρι τώρα την χρησιμοποιούσαν σαν «αντισοβιετικό φρένο», βαδίζει με βήμα σημειωτόν ή αποτραβιέται.
Επομένως δεν επιτρέπεται να καθυστερήσει και άλλο η «μεγάλη απόφαση».
Τα θέματα της ημερησίας διάταξης ήταν:
1ον. Η Ευρώπη στο ΝΑΤΟ.
2ον. Η Κοινή αγορά και οι Ηνωμένες Πολιτείες.
3ον. Τα νέα προβλήματα της Οστπολιτίκ (Δυτικής Γερμανίας).Κατά την συζήτηση των τριών θεμάτων, οι δύο τάσεις καταμετρούν τους «οπαδούς» τους, τα «Όπλα» τους, της «δυνατότητές» τους, στα πλαίσια του αδελφοκτόνου πολέμου, που όλοι πια αντιλαμβάνονται ότι είναι αναπόφευκτος.
Είναι ένας πόλεμος που από τον Δεκέμβριο του 1972, θα πάρει διάφορες και συχνά αιματηρές μορφές. Πρόκειται για μια σύγκρουση σε Παγκόσμια κλίμακα, που αρχίζει από ένα φανερά ανώδυνο γεγονός.
Τον διορισμό του νέου διευθυντή της CIA……
Το παράδοξο είναι, ότι τα πρώτα πλήγματα αυτής της σύγκρουσης θα δεχθεί η CIA, ένα από τα ιδρυτικά μέλη της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ, η οποία την χρησιμοποίησε- κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας της- για σκοπούς της και αργότερα μεταμορφώθηκε σε πολυσύνθετο όργανο, στην υπηρεσία των επιδιώξεων της ΛΕΣΧΗΣ.
Είναι κάτι παραπάνω από φανερό, ότι για να υποταχθούν ορισμένα μέλη της ΛΕΣΧΗΣ πρέπει να τους κοπεί «το οπλισμένο χέρι».
Στον νέο διευθυντή της CIA αξίζει να αφιερωθεί μια μικρή παρένθεση, αφού η δημόσια δραστηριότητά του τον ανέδειξε σε κυρίαρχη μορφή της Παγκόσμιας Στρατηγικής.
Ο Τζέιμς Σλέσσιγκερ είναι, όπως και ο Χένρυ Κίσσιγκερ, προϊόν του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, αρχίζει το 1959 μια περιοδεία διαλέξεων με θέμα εξαιρετικά σημαντικό: «Δεν υπάρχει λύση για την σύγκρουση Ανατολής-Δύσης…», επομένως πρέπει με κάθε τρόπο να διατηρηθεί η Αμερικανική ΗΓΕΜΟΝΙΑ.
Η έκδοση αυτών των διαλέξεων από τον Οίκο Πρέγκερ, τον κάνει γνωστό στο Ραντ Κορπορέϊσον που του προσφέρει θέση Διευθυντή Στρατηγικών Μελετών.
Το 1969, διορίζεται Σύμβουλος του Υπουργείου Προϋπολογισμού και μερικούς μήνες αργότερα, Διευθυντής της Ομοσπονδιακής Επιτροπής ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. Τον Δεκέμβριο του 1972, ο Νίξον τον διορίζει Διευθυντή της CIA κι μόλις πέντε μήνες αργότερα τον Μάϊο του 1973, Υπουργό άμυνας των ΗΠΑ!.....
Ωστόσο αυτοί οι πέντε μήνες στο τιμόνι της CIA, αποδείχθηκαν κάτι παραπάνω από αποφασιστικοί. Στα πλαίσια της επιθυμίας και της επιδίωξης του να «ηθικοποιήσει» την CIA, ο Σλέσσιγκερ απολύει περισσότερους από χίλιους Υπερπράκτορες που ανήκαν στον κλάδο «ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ» και που ήταν ειδικοί σε ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ, ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ και προκλήσεις κάθε είδους, σε οποιοδήποτε μέρος της Γης!!....
Η…. κάθαρση ήταν σίγουρα αναγκαία. Ωστόσο, με την κίνησή του αυτή ο Σλέσσιγκερ πλήττει ορισμένους στυλοβάτες της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ. Έτσι με εξασθένιση της πλευράς των εξτρεμιστών, παραμερίζονται τα εμπόδια που θα μπορούσαν να δυσκολέψουν την πορεία του «ΝΕΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ» που επιδιώκουν να υιοθετήσουν τα μέλη της ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ.
Νέος προσανατολισμός, αλλά καμμία μεταβολή στους στόχους και τα σχέδια συνέχισης, όπως και στο παρελθόν, της Κυριαρχίας και του ΕΛΕΓΧΟΥ του ΚΟΣΜΟΥ!....
Η προώθηση του Σλέσσιγκερ στο Υπουργείο Άμυνας, ήταν έργο του Υπουργού Εξωτερικών και Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας, ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει να σταματήσει τις εκκαθαρίσεις που ο ίδιος είχε αρχίσει στους κόλπους της CIA, αλλά που αν τραβούσαν σε μάκρος μπορούσαν να οδηγήσουν σε απώλεια του ελέγχου πάνω στην υπηρεσία.
Όπως αποδείχθηκε αργότερα, αποστολή του νέου διευθυντή Κόλμπυ ήταν, να ξαναδώσει στην CIA κύρος και δύναμη, δίχως όμως να ξανακουστούν νέες καταγγελίες κι να δημιουργηθεί νέα κατακραυγή.
Ο Σλέσσιγκερ, από την στιγμή που επήλθε κάποια ισορροπία προσπάθησε να κατευνάσει τους εξτρεμιστές της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ, οι οποίοι διαθέτουν ισχυρή εκπροσώπηση μέσα στο ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ, στο Κογκρέσσο και στην Γερουσία της χώρας τους, υιοθετώντας σκληρή στάση απέναντι τον Ανατολικό Συνασπισμό.
Η στάση του αυτή προκαλεί νέα σύγκρουσή του με τον Χένρυ Κίσσιγκερ, ο οποίος μολονότι επιδιώκει τον ίδιο στόχο- την διατήρηση της ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ- ευνοεί την περισσότερο πρόσφορη για τον σκοπό του αυτό, πολιτική ανοίγματος προς την ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ. Δύο τάσεις, δύο απόψεις, αλλά ένας μόνο στόχος!!....
Ωστόσο, οι δύο τάσεις που αντιπροσωπεύουν ο Σλέσσιγκερ και Κίσσιγκερ είναι αδύνατον να συνυπάρξουν ειρηνικά, μέσα στους κόλπους της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ. Οι αιματηρές δολοπλοκίες κι ίντριγκες, που μερικές φορές είναι ταυτόχρονα κωμικές και τραγικές στον πόλεμο μεταξύ των δύο τάσεων, εκδηλώνονται με διάφορους τρόπους:
Κλιμάκωση των διαρροών στον Τύπο-πληροφοριών και φακέλλων- όπως για παράδειγμα τον φάκελλο του Αμερικανικού Πενταγώνου που αποδεικνύει ότι η Βιετναμέζικη επίθεση κατά του ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ στον κόλπο Τονκίνου που προκάλεσε την Αμερικανική παρέμβαση, ήταν πρόκληση που οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε από τις Μυστικές Υπηρεσίες των ΗΠΑ, του φακέλλου για την επέμβαση της ΙΤΤ στην ΧΙΛΗ, του φακέλλου της επιχείρησης «ΧΑΟΣ 1», του φακέλλου για το σκάνδαλο Γουώτεργκαίητ, των στοιχείων που φορούν στον ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟ και στην εξαγορά συνειδήσεων από την πλευρά των ΚΑΡΤΕΛ, των στοιχείων για τις χρηματοδοτήσεις της CIA προς τα κόμματα και ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ, των φακέλλων για τα εγκλήματα της CIA, κλπ.
Αλλά είναι πια πολύ αργά για τον Χ. Κίσσινγκερ και τους συμμάχους του. Ο Σλέσσιγκερ και οι φίλοι του, κατόρθωσαν να πείσουν την πλειοψηφία των ανωτάτων κλιμακίων του Πενταγώνου- που χρόνια ονειρεύονταν να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους την CIA-για την ορθότητα των «τριμερών» αντιλήψεών τους και προπαντός για τα περιθώρια σημαντικού ρόλου, που παραχωρούν στα στελέχη του ΠΕΝΤΑΓΩΝΟΥ οι αντιλήψεις αυτές.
Τώρα η πορεία προς την μεταβολή επιταχύνεται με γοργούς ρυθμούς. Έτσι μετά από μια νέα συνέλευση της ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ στο νησί ΡΟΔΟΣ της Ελλάδας στις 11,12, και 13 Μαΐου 1973, οι εξτρεμιστές επιχειρούν να πυκνώσουν τις τάξεις τους. Οι σκληρές επιθέσεις που δέχονται η εκτελεστική εξουσία και οι θεσμοί της Δύσης, αξίζουν να αφιερώσουμε στην υπεράσπισή τους όλες μας τις δυνάμεις διεκήρυξαν οι οπαδοί του «διμερούς σχήματος».
Ακολουθεί νέα κλιμάκωση της αναμέτρησης.
Ο Νίξον ήταν υποχρεωμένος να δώσει ταυτόχρονα μάχες σε πολλά μέτωπα. Τον κατηγορούν, ότι είχε εγκρίνει την επέμβαση της CIA στην Χιλή κατά της νόμιμης κυβέρνησης του Αλιέντε.
Αρχίζουν οι πρώτες κατηγορίες για συμπαιγνία ΛΕΥΚΟΥ ΟΙΚΟΥ και CIA, στο θέμα των «υδραυλικών» του Γουώτεργκαίητ. Τελικά, θα πέσουν στο κεφάλι του, σαν Δαμόκλεια Σπάθη, πολλές συμπαιγνίες, μηχανορφίες, εκμαυλιστικές πράξεις και άλλα ποινικά κολάσιμα αδικήματα (χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας, συστήματα μαγνητοφωνήσεων των συζητήσεων που γίνονταν στο Λευκό Οίκο κλπ.).
Με τρόπο αθόρυβο, σαν να μην τους απασχολούσαν, άλλα ν τους προσέφεραν οφέλη οι διαδοχικές μειώσεις του Νίξον, οι οπαδοί της «ΤΡΙΜΕΡΟΥΣ» συνεργασίας, έχοντας επί κεφαλής τους τον Νταίηβιντ Ροκφέλλερ, προχωρούν την επίσημη ίδρυση της «Τριμερούς Επιτροπής» στην Νήσο Ρόδος της Ελλάδας.
Σύμφωνα με το καταστατικό της η «Τριμερής» είναι μία «Λέσχη Μελετών και Αναλύσεων», που στοχεύουν στην ενίσχυση του διαλόγου μεταξύ τριών πόλων: ΗΠΑ-ΕΥΡΩΠΗ-ΙΑΠΩΝΙΑ.
Τα μέλη της θα μετέχουν σαν ιδιώτες, επειδή με τον τρόπο αυτό θα μπορούν ευκολότερα από τις οικείες κυβερνήσεις να ενεργήσουν προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της διεθνούς συνεργασίας, προ παντός αυτή την στιγμή που η δημοκρατία διέρχεται σοβαρή κρίση τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη και την Ιαπωνία.
Δεν βρίσκω σκόπιμο να αναφέρω όλα τα ονόματα των μελών της «Τριμερούς».
Αυτό που μας αφορά είναι το γεγονός, ότι υπάρχει και δρα σαν ΥΠΕΡΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΥΠΕΡΑΝΩ των ΝΟΜΩΝ του ΚΟΣΜΟΥ ολόκληρου και οι όποιες κυβερνήσεις είναι απλά ΌΡΓΑΝΑ τους πειθήνια. Πρέπει όμως να σημειώσουμε την παρουσία στο πλευρό του ιδρυτή –του Νταίηβιντ Ροκφέλλερ- ενός καθηγητή με δυσκολοπρόφερτο όνομα και δυσπεψιακό πρόσωπο, που μετά από λίγο θα διοριστεί Διευθυντής της «Τριμερούς Επιτροπής».
Δεν είναι δυνατόν να μην παραλληλίσει κανείς αυτόν τον καθηγητή με τον –επίσης πρόσφυγα- συνάδελφό του, ο οποίος εισέβαλε στην πολιτική ζωή με την παρέμβαση ενός άλλου Ροκφέλλερ (του Νέλσωνα) και της CIA: τον Χένρυ Κίσσιγκερ.
Εδώ αναφερόμαστε στον Μπρεζίνσκυ. Κίσσιγκερ και Μπρεζίνσκυ προστατευόμενοι των ΑΔΕΛΦΩΝ ΡΟΚΦΕΛΛΕΡΣ, αντιπροσωπεύουν σαν εκείνους, τα δύο διεθνή ρεύματα, τα οποί συγκρούονται στους κόλπους της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ.
Αξιοσημείωτη είναι και η «συμπεριφορά» των περιβόητων «αδελφών-εχθρών» (που η αντιπαράθεσή τους είναι καθαρά θέμα τακτικής): πρόκειται για την «διάσταση» των αδελφών Ανιέλι, ιδιοκτητών της πολυεθνικής αυτοκινητοβιομηχανίας Φίατ: Ο ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΝΙΕΛΙ είναι οπαδός της θεωρίας Μπιλντεμεργκ, ενώ ο ΤΖΟΒΑΝΙ ΑΝΙΕΛΙ είναι οπαδός της «Τριμερούς», παρ’ όλο που αρχικά υπήρξε ένα από τα περισσότερο δραστήρια μέλη της ΛΕΣΧΗΣ.
Η «Τριμερής Επιτροπή» διοικείται από ένα είδος Κεντρικού Συμβουλίου, που το απαρτίζουν 32 πρόσωπα: Οι τρείς περιφερειακοί Πρόεδροι (Ιαπωνία-Ευρώπη-ΗΠΑ), και άλλα 29 μέλη (8 Αμερικανοί, 9 Ιάπωνες, και 12 Ευρωπαίοι).
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Αν τον Μάϊο του 1973 επικρατούσαν οι εξτρεμιστές της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, δεν θα είχε γίνει δυνατή η δημιουργία της «Τριμερούς Επιτροπής» στην Ρόδο. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα την επικράτηση Ιωαννίδη στην Ελλάδα, την ματαίωση του Πραξικοπήματος και την Τουρκική απόβαση στην Κύπρο και τις λύσεις του ζητήματος με άλλους τρόπους.
Τόσο ο δικτάτορας Παπαδόπουλος όσο και ο δικτάτορας Ιωαννίδης, δεν κατόρθωσαν να πληροφορηθούν την δημιουργία της «Τριμερούς Επιτροπής» για να άλλαζαν –αν μπορούσαν- πολιτική γραμμή. Παρέμειναν οπαδοί των παλαιών «δυαδικών» αντιλήψεων και από αυτή την σκοπιά, δεν συνέφεραν την ΤΡΙΜΕΡΗ. Η εμπιστοσύνη τα πρόσωπά τους είχε κλονισθεί σημαντικά.
Γι’ αυτό και παύτηκαν. Γι’ αυτό και κάποιοι, πέθαναν στην φυλακή. Αν κάποια στιγμή υποχωρήσουν οι εξτρεμιστές της Λέσχης και προσχωρήσουν στην «ΤΡΙΜΕΡΗ», Τότε μόνον θα δινόνταν εντολή να αποφυλακιστούν.
Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΗΜΑΣΙΑ!....
Αθανάσιος Στριγάς
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΙ ΕΝΤΟΛΟΔΟΤΕΣ
2ΟΣ ΤΟΜΟΣ
