Ουάσιγκτον, 13 Δεκεμβρίου 1953, ώρα 6: 45
Η μέρα ασυνήθιστα παγερή ακόμη και για Ιανουάριο, ήταν στο τέλος της.
Οι δρόμοι της πρωτεύουσας ήταν ακόμη γεμάτοι χιόνια που είχαν πέσει δύο εικοσιτετράωρα πριν, όταν σάρωσε η θύελλα στην ανατολική ακτή.
Η οικογένεια που κατοικούσε στη Λεωφόρο Πενσυλβάνιας 1600, στο κτίριο με την τόσο γνωστή πρόσοψη, δεν είχε ξεμυτίσει παρά για λίγη ώρα, όσο κράτησε μια σύντομη βόλτα γύρω από το τετράγωνο.
Τώρα όμως ο Λευκό Οίκος αντηχούσε από τις υποβλητικές νότες του Μπαχ, μιας ακόμη τέρψης του προέδρου των ΗΠΑ, που ήξερε όμως να χαίρεται τον Βάγκνερ ή τον Βιβάλντι, αλλά και την αμερικανική μουσική «κάντρι» .
Στο τζάκι τριζοβολούσαν τα κούτσουρα και η θαλπωρή του χώρου τύλιγε τον πρόεδρο που καθόταν ώρες ολόκληρες και ονειρευόταν κάθε φορά που είχε χρόνο για ανάπαυση.
Στις 7: 00 ακριβώς ο πρόεδρος κάθησε με την οικογένειά του στο τραπέζι για δείπνο. Σε τίποτα δεν ξεχώριζαν από την κλασική εικόνα των περισσότερων από τα 200 και πλέον εκατομμύρια Αμερικανών όταν κάθονται κι εκείνοι στο οικογενειακό τραπέζι. Η προεδρία των ΗΠΑ είναι δουλειά ΒΑΡΒΑΡΗ…. σε γερνάει…
Έτσι και μ’ αυτόν εδώ τον πρόεδρο. Η αρχική του ακτινοβολία, το κέφι, το κουράγιο, είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν μέσα από τις δοκιμασίες της εξουσίας. Ο πρόεδρος κατάπινε την τελευταία κουταλιά της σούπας του, όταν χτύπησε το τηλέφωνο δίπλα στο καθιστικό.
Ήταν από τους ήχους που δεν ακουγόταν συχνά στον οικογενειακό χώρο του Λευκού Οίκου. Αντίθετα από τους προκατόχους του, ο πρόεδρος προτιμούσε να έχει τις λέξεις γραμμένες πάνω σε χαρτί. Οι συνεργάτες του είχαν μάθει να μην τον ενοχλούν με τηλεφωνήματα, παρά μόνο σε πολύ επείγουσες περιπτώσεις. Η σύζυγός του σηκώθηκε να πάρει το τηλεφώνημα. Όταν επέστρεψε η έκφρασή της δεν είχε τη συνηθισμένη ηρεμία.
«Με λύπη μου σε πληροφορώ ότι ήταν ο Άλλεν Ντάλλες. Θέλει λέει να σε δεί αμέσως, μαζί με τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας….»Πέντε λεπτά αργότερα άνοιγε ο ίδιος ο πρόσεδρος την πόρτα του διαμερίσματος. Με την πρώτη ματιά που έριξε στον Ντάλλες, κατάλαβε πως η εισβολή αυτή στην κυριακάτικη ρουτίνα του δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση.
Του έδειξε δύο καθίσματα και κάθισε και ο ίδιος σε μια πολυθρόνα πλάι στην τηλεόραση. Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας έδωσε στον πρόεδρο έναν γαλάζιο ντοσιέ.
«Κύριε πρόεδρε», είπε ο Ντάλλες, «πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι πρέπει να δείτε αυτό. Είναι μια συζήτηση τεσσάρων σπουδαίων ανθρώπων μαζί με τις σημειώσεις τους». Ο πρόεδρος άνοιξε το ντοσιέ και έβγαλε δύο δακτυλογραφημένες σελίδες.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Αρ. πρ.: 21841-226818
Περιεχόμενα: ένας φάκελος που περιέχει κείμενο, κασέτα BASF μαγνητοφώνου διάρκειας 40 λεπτών και τέσσερις σελίδες λογιστικών αριθμών.
Ήταν μια ανησυχητική συζήτηση μεταξύ των διευθυντών τεσσάρων από τις μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου των ΗΠΑ στον κόσμο.
Για την «Στάνταρ Οιλ» ο αντιπρόσωπος – διευθυντής Μονρό Ράθμποου, για την ΕΣΣΟ ο Χάουαρντ Πέιτζ, για την ΤΕΞΑΚΟ ο Γκας Λογκ και για την ΜΟΜΠΙΛ ο Μπιλ Ταβουλαρέας.Με δυο λόγια τόσο στην κασέτα του μαγνητοφώνου, όσο και στο δακτυλογραφούμενο κείμενο, οι τέσσερις μεγαλοδιευθυντές των τεσσάρων ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ πετρελαίου μιλούσαν για μια συμφωνία που επρόκειτο να υπογράψει ο Έλληνας εφοπλιστής ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ, με τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας για την μεταφορά και ίσως την εκμετάλλευση των πετρελαίων της χώρας αυτής.
Οι τέσσερις πολυεθνικές είχαν δημιουργήσει ένα καρτέλ το οποίο ονόμασαν ARAMCO. Αν ο Αριστοτέλης Ωνάσης έκλεινε συμφωνία, η Αράμκο θα έχανε πολλά ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ….. Για αυτό έπρεπε με κάθε μέσον η αμερικανική κυβέρνηση να πίεζε τον βασιλιά Σαούντ να μην υπογράψει με τον Έλληνα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ…!!!!!!!!!!!!!!!!!!....Ο πρόεδρος των ΗΠΑ συμφώνησε ότι το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό και χρειάζεται γρήγορη λύση..
Έδωσε εντολή στον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας να καλέσει τον υπουργό Εξ. Τζον Φόστερ Ντάλλες για το ίδιο βράδυ στις 9:00, ενώ την επομένη το πρωί να συγκληθεί το Συμβούλιο Έκτακτης Ανάγκης με την συμμετοχή του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον για την αντιμετώπιση της κατάστασης……
Στράφηκε στον Άλλεν Ντάλλες, τον αρχηγό της CIA και τον διέταξε να θέσει το Τμήμα Συγκαλυμμένων Επιχειρήσεων σε επιφυλακή, για να ασχοληθούν αν στο μεταξύ δεν προκύψει κάποια αλλαγή της κατάστασης με την υπόθεση Ωνάση..!!! (δώθηκε τελικά εντολή εκτέλεσης, όπως θα δείτε στο τέλος)…
Σηκώθηκε απότομα από την πολυθρόνα του, δείχνοντας ότι η συζήτηση έλαβε τέλος. Στις 9:00 ακριβώς ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλλες έμπαινε στο γραφείο του προέδρου. Ο υπουργός ήταν της άποψης ότι το υπουργείο του θα έκανε μια διπλωματική επίθεση πάνω στη βάση ότι οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν την ΑΡΑΜΚΟ. Παρουσίασε επί πλέον στον πρόεδρο τις συμβουλές και εκτιμήσεις για την επικείμενη συμφωνία Σαουδαράβων-Ωνάση- ΑΠΟ ΤΗΝ CIA- που όλες ήταν εχθρικές… ο πρόεδρος συμφωνούσε με τον υπουργό του.
Έτσι από την επομένη ο Ντάλλες, αποφεύγοντας να πληγώσει την υπερηφάνεια των Σαουδαράβων με ταπεινώσεις, υπεδείκνυε πως αν οι Σαουδάραβες επέμεναν στα σχέδια τους τότε οι αμερικανικές εταιρίες θα μείωναν την παραγωγή σουδαραβικού πετρελαίου….
Έτσι θα υποχρεωνόταν ο βασιλιάς Σαούντ να μετριάσει τους όρους της συμφωνίας με τον Ωνάση για να αναγκασθεί ο ίδιος να υποχωρήσει….
Την επόμενη συνήλθε το Συμβούλιο Έκτατης Ανάγκης και με τη συμμετοχή του αντιπροέδρου Νίξον …. Μετά από τριάντα λεπτά συζήτηση, ο κάθε ένας επιφορτίσθηκε να παίξει κάποιο ρόλο στον τομέα του.
Ο αντιπρόεδρος παρότρυνε στο διάδρομο, μετά την λήξη της συνεδρίασης, τον αρχηγό της CIA «να σκοτώσει η υπηρεσία του τον Α. Ωνάση». Αστεία ή σοβαρά, πάντως ο Ντάλλες το έλαβε σοβαρά υπ’ όψη του.
Τρείς υπουργοί του βασιλιά ήταν κατά της σύμβασης, και άλλοι τρείς την υποστήριζαν και αυτοί ήταν ο Αλιρεζά, ο πρίγκιπας Φεϊζάλ αδελφός του βασιλιά, και ο υπουργός των οικονομικών Σουλεϊμάν.
Ο άνθρωπος του Ωνάση ήταν ο πρίγκιπας Φεϊζάλ. Και ενώ η συμφωνία μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ωνάση προχωρούσε παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις, η CIA οργάνωσε μια συνωμοσία για την δολοφονία του Έλληνα εφοπλιστή με την βοήθεια του Σταύρου Νιάρχου…!!!!.....
Ουάσιγκτον, 17 Δεκεμβρίου 1953.
Στην απέναντι όχθη του ποταμού Πότομακ (Ουάσιγκτον) ένας κομψός άντρας με καστανά μαλλιά, γύρω στα τριανταπέντε διέσχισε γοργά την αίθουσα αναμονής του Εθνικού Αεροδρομίου και κατέβηκε τη σκάλα που οδηγεί στην πύλη επιβίβασης της αεροπορικής εταιρίας «Ιστερν Αιρλάινς».
Σταμάτησε στις θυρίδες των φυλασσομένων αποσκευών και διάλεξε μία στην τύχη. Έρριξε μέσα ένα μικρό λευκό φάκελλο, έβαλε δύο δεκάρικα στη σχισμή και πήρε το κλειδί. Μετά άνοιξε μια άλλη θυρίδα και άφησε μέσα μια παραφουσκωμένη σακούλα του σούπερ μάρκετ. Περιείχε μια ξανθιά περούκα κι ένα άνορακ (αδιάβροχο). Αυτή τη φορά δεν έβαλε το κλειδί. Ανέβηκε πάλι, διέσχισε την αίθουσα και πήγε στα τηλέφωνα. Σχημάτισε έναν αριθμό.
Μόλις πήρε γραμμή, μουρμούρισε στο ακουστικό μόνον δύο λέξεις- στοιχεία του κλειδιού που κρατούσε μπροστά του: « Κ-802» είπε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έτρεχε προς την πύλη της «Ιστερν Αιρλάινς» για να προλάβει το αεροπλάνο των 8:00 για τη Νέα Υόρκη.
Ο παραλήπτης του τηλεφωνήματος σημείωσε προσεκτικά τα στοιχεία «Κ-802» σε ένα χαρτάκι που πάνω του ήταν γραμμένο το τηλέφωνο 202-457-1414. ήταν το ΚΕΝΤΡΟ του Λευκού Οίκου. Έβαλε το χαρτί στην τσέπη του παλτού του και βγήκε από τον τηλεφωνικό θάλαμο για να ανακατευθεί με το πλήθος του σταθμού Πενσυλβάνιας, της Νέας Υόρκης. Πρέπει να πλησίαζε τα σαράντα. Είχε παχύ πρόσωπο και παχύ μουστάκι.
Διέσχισε γοργά την αίθουσα αναμονής, ανέβηκε την σκάλα και βγήκε στο δρόμο, στο κρύο. Λίγο αργότερα βρισκόταν στη γωνία της 42ης Οδού, στην άκρη της πλατείας των «Τάιμς», κι απελάμβανε άλλη μια φορά τον κατακλυσμό από τα φώτα που τόσο τον είχαν εντυπωσιάσει…..
18 Δεκεμβρίου 1953.
Ώρα 10:00 το βράδυ.Αίθουσα ανταλλαγών. Σιδηροδρομικός σταθμός Friedrichstrasse στο Ανατολικό Βερολίνο. Τρείς βλοσυροί άντρες στέκονταν λίγα μέτρα μακριά από το αυτόματο γραφείο αποσκευών, που είχε τοποθετηθεί ακριβώς μπροστά στις θυρίδες που χώρισαν τα δύο μέρη της παλιάς γερμανικής πρωτεύουσας.
Οι τρείς είναι αξιωματικοί της ανατολικογερμανικής ΚΥΠ και έχουν ανάμεσά τους έναν τέταρτο άντρα, σαράντα δύο περίπου ετών. Φοράει στρατιωτικό τζάκετ με σηκωμένο γιακά, ενώ στον ώμο του κρέμεται ανέμελα ο στρατιωτικός του σάκος.
Σε ένα λεπτό περίπου, φάνηκαν από το δυτικό τομέα της πόλης να περπατούν ήσυχα τρείς επίσης άντρες. Μόλις έφτασαν κοντά στο αυτόματο γραφείο αποσκευών, σταμάτησαν σχεδόν απότομα. Άφησαν ένα νέο ξανθό άντρα να προχωρήσει αργά προς το μέρος των Ανατολικογερμανών. Δευτερόλεπτα αργότερα ξεκινούσε και ο άντρας με το τζάκετ, κατευθυνόμενος με αργά βήματα προς το δυτικό τομέα.
Κάποια στιγμή οι δύο άντρες συναντήθηκαν κοντά στο αυτόματο γραφείο αποσκευών. Μερικά δευτερόλεπτα ακόμη και οι δύο άντρες έφτασαν ο καθένας στον προορισμό του…..
Η ανταλλαγή των πρακτόρων είχε γίνει. Πάλι με αργές κινήσεις μπήκαν στα αυτοκίνητα που περίμεναν και ξεκίνησαν παίρνοντας η κάθε ομάδα την αντίθετη κατεύθυνση. Τον άντρα με το στρατιωτικό τζάκετ τον οδήγησαν κατ’ αρχήν στο αεροδρόμιο και τον επιβίβασαν σ’ ένα στρατιωτικό αεροπλάνο που ξεκίνησε αμέσως, με προορισμό το Βισμπάντεν της ΔΥΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. Πρίν την επιβίβαση ο επί κεφαλής του παρέδωσε ένα φάκελλο……
Κάποτε ο ΛΟΧΙΑΣ Τζων Κάντις (Ελληνοαμερικανός, Γιάννης Κανταράκης στην πραγματικότητα) άνοιξε το φάκελλο. Υπήρχε μια δακτυλογραφημένη σελίδα με οδηγίες και μια φωτογραφία ενός πολύ γνωστού ανθρώπου: Του Εφοπλιστή ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ!..... Αυτόν έπρεπε να σκοτώσει ο λοχίας Τζων Κάντις τις επόμενες 48 ώρες…..
Ο εφοπλιστής θα έφτανε την επόμενη στο ΜΟΝΑΚΟ. Θα διέμενε με τη συζυγό του Τίνα στο ξενοδοχείο «Οτέλ ντε Παρί» στο Μόντε Κάρλο. Εκεί ο Κάντις θα έπρεπε να πυροβολήσει και να σκοτώσει τον ΩΝΑΣΗ με το όπλο που θα του παρέδιδαν στη ΒΑΣΗ του ΒΙΣΜΠΑΝΤΕΝ ………της Γερμανίας…
Ήταν μεσάνυχτα όταν ο Κάντις έφτασε στον προορισμό του. Ξάπλωσε στο κρεββάτι που του υπέδειξαν και κοιμήθηκε γρήγορα. Την επομένη πέταξε από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για το Παρίσι και από εκεί για το Μόντε Κάρλο.
Κατευθύνθηκε σε μια ακατοίκητη Βίλα που είχε ενοικιαστεί από έναν άλλο ΕΛΛΗΝΑ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ, τον ΣΤΑΥΡΟ ΝΙΑΡΧΟ, αλλά αυτός είχε προτιμήσει να περάσει τα Χριστούγεννα στον Σαιν Μόριτς κάνοντας σκί!...
Οι δρόμοι της πρωτεύουσας ήταν ακόμη γεμάτοι χιόνια που είχαν πέσει δύο εικοσιτετράωρα πριν, όταν σάρωσε η θύελλα στην ανατολική ακτή.
Η οικογένεια που κατοικούσε στη Λεωφόρο Πενσυλβάνιας 1600, στο κτίριο με την τόσο γνωστή πρόσοψη, δεν είχε ξεμυτίσει παρά για λίγη ώρα, όσο κράτησε μια σύντομη βόλτα γύρω από το τετράγωνο.
Τώρα όμως ο Λευκό Οίκος αντηχούσε από τις υποβλητικές νότες του Μπαχ, μιας ακόμη τέρψης του προέδρου των ΗΠΑ, που ήξερε όμως να χαίρεται τον Βάγκνερ ή τον Βιβάλντι, αλλά και την αμερικανική μουσική «κάντρι» .
Στο τζάκι τριζοβολούσαν τα κούτσουρα και η θαλπωρή του χώρου τύλιγε τον πρόεδρο που καθόταν ώρες ολόκληρες και ονειρευόταν κάθε φορά που είχε χρόνο για ανάπαυση.
Στις 7: 00 ακριβώς ο πρόεδρος κάθησε με την οικογένειά του στο τραπέζι για δείπνο. Σε τίποτα δεν ξεχώριζαν από την κλασική εικόνα των περισσότερων από τα 200 και πλέον εκατομμύρια Αμερικανών όταν κάθονται κι εκείνοι στο οικογενειακό τραπέζι. Η προεδρία των ΗΠΑ είναι δουλειά ΒΑΡΒΑΡΗ…. σε γερνάει…
Έτσι και μ’ αυτόν εδώ τον πρόεδρο. Η αρχική του ακτινοβολία, το κέφι, το κουράγιο, είχαν αρχίσει να ξεφτίζουν μέσα από τις δοκιμασίες της εξουσίας. Ο πρόεδρος κατάπινε την τελευταία κουταλιά της σούπας του, όταν χτύπησε το τηλέφωνο δίπλα στο καθιστικό.
Ήταν από τους ήχους που δεν ακουγόταν συχνά στον οικογενειακό χώρο του Λευκού Οίκου. Αντίθετα από τους προκατόχους του, ο πρόεδρος προτιμούσε να έχει τις λέξεις γραμμένες πάνω σε χαρτί. Οι συνεργάτες του είχαν μάθει να μην τον ενοχλούν με τηλεφωνήματα, παρά μόνο σε πολύ επείγουσες περιπτώσεις. Η σύζυγός του σηκώθηκε να πάρει το τηλεφώνημα. Όταν επέστρεψε η έκφρασή της δεν είχε τη συνηθισμένη ηρεμία.
«Με λύπη μου σε πληροφορώ ότι ήταν ο Άλλεν Ντάλλες. Θέλει λέει να σε δεί αμέσως, μαζί με τον Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας….»Πέντε λεπτά αργότερα άνοιγε ο ίδιος ο πρόσεδρος την πόρτα του διαμερίσματος. Με την πρώτη ματιά που έριξε στον Ντάλλες, κατάλαβε πως η εισβολή αυτή στην κυριακάτικη ρουτίνα του δεν ήταν καθόλου απλή υπόθεση.
Του έδειξε δύο καθίσματα και κάθισε και ο ίδιος σε μια πολυθρόνα πλάι στην τηλεόραση. Ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας έδωσε στον πρόεδρο έναν γαλάζιο ντοσιέ.
«Κύριε πρόεδρε», είπε ο Ντάλλες, «πρώτα απ’ όλα νομίζω ότι πρέπει να δείτε αυτό. Είναι μια συζήτηση τεσσάρων σπουδαίων ανθρώπων μαζί με τις σημειώσεις τους». Ο πρόεδρος άνοιξε το ντοσιέ και έβγαλε δύο δακτυλογραφημένες σελίδες.
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Αρ. πρ.: 21841-226818
Περιεχόμενα: ένας φάκελος που περιέχει κείμενο, κασέτα BASF μαγνητοφώνου διάρκειας 40 λεπτών και τέσσερις σελίδες λογιστικών αριθμών.
Ήταν μια ανησυχητική συζήτηση μεταξύ των διευθυντών τεσσάρων από τις μεγαλύτερες εταιρίες πετρελαίου των ΗΠΑ στον κόσμο.
Για την «Στάνταρ Οιλ» ο αντιπρόσωπος – διευθυντής Μονρό Ράθμποου, για την ΕΣΣΟ ο Χάουαρντ Πέιτζ, για την ΤΕΞΑΚΟ ο Γκας Λογκ και για την ΜΟΜΠΙΛ ο Μπιλ Ταβουλαρέας.Με δυο λόγια τόσο στην κασέτα του μαγνητοφώνου, όσο και στο δακτυλογραφούμενο κείμενο, οι τέσσερις μεγαλοδιευθυντές των τεσσάρων ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΩΝ πετρελαίου μιλούσαν για μια συμφωνία που επρόκειτο να υπογράψει ο Έλληνας εφοπλιστής ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ, με τον βασιλιά Ιμπν Σαούντ της Σαουδικής Αραβίας για την μεταφορά και ίσως την εκμετάλλευση των πετρελαίων της χώρας αυτής.
Οι τέσσερις πολυεθνικές είχαν δημιουργήσει ένα καρτέλ το οποίο ονόμασαν ARAMCO. Αν ο Αριστοτέλης Ωνάσης έκλεινε συμφωνία, η Αράμκο θα έχανε πολλά ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΔΟΛΛΑΡΙΑ….. Για αυτό έπρεπε με κάθε μέσον η αμερικανική κυβέρνηση να πίεζε τον βασιλιά Σαούντ να μην υπογράψει με τον Έλληνα ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ…!!!!!!!!!!!!!!!!!!....Ο πρόεδρος των ΗΠΑ συμφώνησε ότι το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό και χρειάζεται γρήγορη λύση..
Έδωσε εντολή στον σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας να καλέσει τον υπουργό Εξ. Τζον Φόστερ Ντάλλες για το ίδιο βράδυ στις 9:00, ενώ την επομένη το πρωί να συγκληθεί το Συμβούλιο Έκτακτης Ανάγκης με την συμμετοχή του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον για την αντιμετώπιση της κατάστασης……
Στράφηκε στον Άλλεν Ντάλλες, τον αρχηγό της CIA και τον διέταξε να θέσει το Τμήμα Συγκαλυμμένων Επιχειρήσεων σε επιφυλακή, για να ασχοληθούν αν στο μεταξύ δεν προκύψει κάποια αλλαγή της κατάστασης με την υπόθεση Ωνάση..!!! (δώθηκε τελικά εντολή εκτέλεσης, όπως θα δείτε στο τέλος)…
Σηκώθηκε απότομα από την πολυθρόνα του, δείχνοντας ότι η συζήτηση έλαβε τέλος. Στις 9:00 ακριβώς ο υπουργός Εξωτερικών Τζον Φόστερ Ντάλλες έμπαινε στο γραφείο του προέδρου. Ο υπουργός ήταν της άποψης ότι το υπουργείο του θα έκανε μια διπλωματική επίθεση πάνω στη βάση ότι οι ΗΠΑ θα υποστήριζαν την ΑΡΑΜΚΟ. Παρουσίασε επί πλέον στον πρόεδρο τις συμβουλές και εκτιμήσεις για την επικείμενη συμφωνία Σαουδαράβων-Ωνάση- ΑΠΟ ΤΗΝ CIA- που όλες ήταν εχθρικές… ο πρόεδρος συμφωνούσε με τον υπουργό του.
Έτσι από την επομένη ο Ντάλλες, αποφεύγοντας να πληγώσει την υπερηφάνεια των Σαουδαράβων με ταπεινώσεις, υπεδείκνυε πως αν οι Σαουδάραβες επέμεναν στα σχέδια τους τότε οι αμερικανικές εταιρίες θα μείωναν την παραγωγή σουδαραβικού πετρελαίου….
Έτσι θα υποχρεωνόταν ο βασιλιάς Σαούντ να μετριάσει τους όρους της συμφωνίας με τον Ωνάση για να αναγκασθεί ο ίδιος να υποχωρήσει….
Την επόμενη συνήλθε το Συμβούλιο Έκτατης Ανάγκης και με τη συμμετοχή του αντιπροέδρου Νίξον …. Μετά από τριάντα λεπτά συζήτηση, ο κάθε ένας επιφορτίσθηκε να παίξει κάποιο ρόλο στον τομέα του.
Ο αντιπρόεδρος παρότρυνε στο διάδρομο, μετά την λήξη της συνεδρίασης, τον αρχηγό της CIA «να σκοτώσει η υπηρεσία του τον Α. Ωνάση». Αστεία ή σοβαρά, πάντως ο Ντάλλες το έλαβε σοβαρά υπ’ όψη του.
Τρείς υπουργοί του βασιλιά ήταν κατά της σύμβασης, και άλλοι τρείς την υποστήριζαν και αυτοί ήταν ο Αλιρεζά, ο πρίγκιπας Φεϊζάλ αδελφός του βασιλιά, και ο υπουργός των οικονομικών Σουλεϊμάν.
Ο άνθρωπος του Ωνάση ήταν ο πρίγκιπας Φεϊζάλ. Και ενώ η συμφωνία μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ωνάση προχωρούσε παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις, η CIA οργάνωσε μια συνωμοσία για την δολοφονία του Έλληνα εφοπλιστή με την βοήθεια του Σταύρου Νιάρχου…!!!!.....
Ουάσιγκτον, 17 Δεκεμβρίου 1953.
Στην απέναντι όχθη του ποταμού Πότομακ (Ουάσιγκτον) ένας κομψός άντρας με καστανά μαλλιά, γύρω στα τριανταπέντε διέσχισε γοργά την αίθουσα αναμονής του Εθνικού Αεροδρομίου και κατέβηκε τη σκάλα που οδηγεί στην πύλη επιβίβασης της αεροπορικής εταιρίας «Ιστερν Αιρλάινς».
Σταμάτησε στις θυρίδες των φυλασσομένων αποσκευών και διάλεξε μία στην τύχη. Έρριξε μέσα ένα μικρό λευκό φάκελλο, έβαλε δύο δεκάρικα στη σχισμή και πήρε το κλειδί. Μετά άνοιξε μια άλλη θυρίδα και άφησε μέσα μια παραφουσκωμένη σακούλα του σούπερ μάρκετ. Περιείχε μια ξανθιά περούκα κι ένα άνορακ (αδιάβροχο). Αυτή τη φορά δεν έβαλε το κλειδί. Ανέβηκε πάλι, διέσχισε την αίθουσα και πήγε στα τηλέφωνα. Σχημάτισε έναν αριθμό.
Μόλις πήρε γραμμή, μουρμούρισε στο ακουστικό μόνον δύο λέξεις- στοιχεία του κλειδιού που κρατούσε μπροστά του: « Κ-802» είπε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έτρεχε προς την πύλη της «Ιστερν Αιρλάινς» για να προλάβει το αεροπλάνο των 8:00 για τη Νέα Υόρκη.
Ο παραλήπτης του τηλεφωνήματος σημείωσε προσεκτικά τα στοιχεία «Κ-802» σε ένα χαρτάκι που πάνω του ήταν γραμμένο το τηλέφωνο 202-457-1414. ήταν το ΚΕΝΤΡΟ του Λευκού Οίκου. Έβαλε το χαρτί στην τσέπη του παλτού του και βγήκε από τον τηλεφωνικό θάλαμο για να ανακατευθεί με το πλήθος του σταθμού Πενσυλβάνιας, της Νέας Υόρκης. Πρέπει να πλησίαζε τα σαράντα. Είχε παχύ πρόσωπο και παχύ μουστάκι.
Διέσχισε γοργά την αίθουσα αναμονής, ανέβηκε την σκάλα και βγήκε στο δρόμο, στο κρύο. Λίγο αργότερα βρισκόταν στη γωνία της 42ης Οδού, στην άκρη της πλατείας των «Τάιμς», κι απελάμβανε άλλη μια φορά τον κατακλυσμό από τα φώτα που τόσο τον είχαν εντυπωσιάσει…..
18 Δεκεμβρίου 1953.
Ώρα 10:00 το βράδυ.Αίθουσα ανταλλαγών. Σιδηροδρομικός σταθμός Friedrichstrasse στο Ανατολικό Βερολίνο. Τρείς βλοσυροί άντρες στέκονταν λίγα μέτρα μακριά από το αυτόματο γραφείο αποσκευών, που είχε τοποθετηθεί ακριβώς μπροστά στις θυρίδες που χώρισαν τα δύο μέρη της παλιάς γερμανικής πρωτεύουσας.
Οι τρείς είναι αξιωματικοί της ανατολικογερμανικής ΚΥΠ και έχουν ανάμεσά τους έναν τέταρτο άντρα, σαράντα δύο περίπου ετών. Φοράει στρατιωτικό τζάκετ με σηκωμένο γιακά, ενώ στον ώμο του κρέμεται ανέμελα ο στρατιωτικός του σάκος.
Σε ένα λεπτό περίπου, φάνηκαν από το δυτικό τομέα της πόλης να περπατούν ήσυχα τρείς επίσης άντρες. Μόλις έφτασαν κοντά στο αυτόματο γραφείο αποσκευών, σταμάτησαν σχεδόν απότομα. Άφησαν ένα νέο ξανθό άντρα να προχωρήσει αργά προς το μέρος των Ανατολικογερμανών. Δευτερόλεπτα αργότερα ξεκινούσε και ο άντρας με το τζάκετ, κατευθυνόμενος με αργά βήματα προς το δυτικό τομέα.
Κάποια στιγμή οι δύο άντρες συναντήθηκαν κοντά στο αυτόματο γραφείο αποσκευών. Μερικά δευτερόλεπτα ακόμη και οι δύο άντρες έφτασαν ο καθένας στον προορισμό του…..
Η ανταλλαγή των πρακτόρων είχε γίνει. Πάλι με αργές κινήσεις μπήκαν στα αυτοκίνητα που περίμεναν και ξεκίνησαν παίρνοντας η κάθε ομάδα την αντίθετη κατεύθυνση. Τον άντρα με το στρατιωτικό τζάκετ τον οδήγησαν κατ’ αρχήν στο αεροδρόμιο και τον επιβίβασαν σ’ ένα στρατιωτικό αεροπλάνο που ξεκίνησε αμέσως, με προορισμό το Βισμπάντεν της ΔΥΤΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ. Πρίν την επιβίβαση ο επί κεφαλής του παρέδωσε ένα φάκελλο……
Κάποτε ο ΛΟΧΙΑΣ Τζων Κάντις (Ελληνοαμερικανός, Γιάννης Κανταράκης στην πραγματικότητα) άνοιξε το φάκελλο. Υπήρχε μια δακτυλογραφημένη σελίδα με οδηγίες και μια φωτογραφία ενός πολύ γνωστού ανθρώπου: Του Εφοπλιστή ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ!..... Αυτόν έπρεπε να σκοτώσει ο λοχίας Τζων Κάντις τις επόμενες 48 ώρες…..
Ο εφοπλιστής θα έφτανε την επόμενη στο ΜΟΝΑΚΟ. Θα διέμενε με τη συζυγό του Τίνα στο ξενοδοχείο «Οτέλ ντε Παρί» στο Μόντε Κάρλο. Εκεί ο Κάντις θα έπρεπε να πυροβολήσει και να σκοτώσει τον ΩΝΑΣΗ με το όπλο που θα του παρέδιδαν στη ΒΑΣΗ του ΒΙΣΜΠΑΝΤΕΝ ………της Γερμανίας…
Ήταν μεσάνυχτα όταν ο Κάντις έφτασε στον προορισμό του. Ξάπλωσε στο κρεββάτι που του υπέδειξαν και κοιμήθηκε γρήγορα. Την επομένη πέταξε από το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για το Παρίσι και από εκεί για το Μόντε Κάρλο.
Κατευθύνθηκε σε μια ακατοίκητη Βίλα που είχε ενοικιαστεί από έναν άλλο ΕΛΛΗΝΑ ΕΦΟΠΛΙΣΤΗ, τον ΣΤΑΥΡΟ ΝΙΑΡΧΟ, αλλά αυτός είχε προτιμήσει να περάσει τα Χριστούγεννα στον Σαιν Μόριτς κάνοντας σκί!...
Μια ώρα μετά την άφιξη του εκεί, κατέφθασαν ακόμα δύο άντρες. Ο ένας ήταν γνώριμος στον Κάντις……
ΗΤΑΝ Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ ΤΗΣ CIA ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΕΪΧΙΟΥ και ο παχύς άντρας με το παχύ μουστάκι…. Ήταν ο πράκτορας του FBI Τζέρεμι Ίστμαν. Οι δύο άντρες είχαν έρθει για να βοηθήσουν τον Κάντις επίσημα…. Δηλαδή να κάνουν για λογαριασμό του την ανίχνευση των χώρων που θα κινείτο ο στόχος (ΩΝΑΣΗΣ), τις συνήθειες του, τις εξόδους του, τους άντρες που τον φύλαγαν, καθώς και να προετοιμάσουν τον δρόμο διαφυγής του Κάντις .
Στην πραγματικότητα όμως ο Μέιχιου, είχε εντολή από τον διευθυντή Συγκαλυμμένων Επιχειρήσεων της CIA, μόλις ο Κάντις πυροβολούσε τον εφοπλιστή να ΣΚΟΤΩΝΕ το λοχία Κάντις επί τόπου……
Έτσι τίποτε και κανείς δεν θα μπορούσε να συνδέσει την υπηρεσία με την δολοφονία του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ…
Ο Κάντις ήταν ένας άνθρωπος που είχε έρθει κυριολεκτικά από το πουθενά. Πριν χρόνια οι Ανατολικογερμανοί τον είχαν συλλάβει με την κατηγορία της κατασκοπείας. Τώρα ανταλλάχθηκε, αλλά αυτό δεν φαινόταν πουθενά. Συγγενείς στην Αμερική δεν είχε για να τον αναζητήσουν…. Μια φιλενάδα που είχε πριν συλληφθεί, σκοτώθηκε σε «τροχαίο» ατύχημα…… Πριν 24 ώρες….. ΟΛΑ ΤΥΧΑΙΑ;
Το διαβατήριο ήταν πλαστό, γαλλικής προέλευσης….. Έτσι θα φαινόταν με την πλέον γόνιμη φαντασία, ότι ήταν κάποιο ελληνικό ξεκαθάρισμα…. Ή ότι, δήποτε άλλο εκτός από ανάμειξη των ΗΠΑ στην δολοφονία του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΩΝΑΣΗ……
Από την Κ-802 θυρίδα, ο παχύς άντρας, παρέλαβε μια τσάντα και μια σακούλα αντίστοιχα. Η τσάντα περιείχε ένα διαβατήριο με τη φωτογραφία του Κάντις και ένα όπλο. Η σακούλα περιείχε μια περούκα αντρική και άλλα αντικείμενα ….. Τα παρέδωσε όλα στον Κάντις όταν συναντήθηκαν στο Μόντε Κάρλο.
Ο Τζον Κάντις, στις ατελείωτες ώρες της αναμονής λάδωνε το όπλο. Χρονομετρούσε μπροστά σε έναν καθρέπτη ολόκληρη την επιχείρηση. Μελετούσε τα διάφορα σχεδιαγράμματα του ξενοδοχείου που είχε καταλύσει ο στόχος. (Αριστοτέλης Ωνάσης), καθώς και τα διάφορα μέρη που θα επισκεπτόταν.
Σε ολόκληρο το διάστημα των δοκιμών του, στέρεο έπαιζε αδιάκοπα, τραγούδια του Φρανκ Σινάτρα. Οι δύο άλλοι άντρες επέστρεφαν χωριστά κάθε φορά που είχαν κάτι νεότερο για τις κινήσεις του Α. Ωνάση, για να τις γνωστοποιήσουν στον εκτελεστή.
Εκείνος άκουγε προσεκτικά, χωρίς να σχολιάζει…. Απεφάσισε κάποια στιγμή να πάει ο ίδιος να ανιχνεύσει τους χώρους του ξενοδοχείου όπου διέμενε ο στόχος-αν διέμενε- επειδή ο Ωνάσης είχε έρθει με το κότερό του και συνήθιζε να μένει σ’ αυτό…. Ήξερε την ώρα της εξόδου του, αλλά παρ’ όλα αυτά πήγε δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα, απέναντι στο ξενοδοχείο.
Καθισμένος μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο, παρατηρούσε την είσοδο του ξενοδοχείου. Σε λιγότερο από έναν τέταρτο ο εφοπλιστής μ’ ένα τσούρμο ανθρώπους φάνηκε μπροστά στην μεγάλη πόρτα.
Με βιαστικά βήματα κατέβηκε τη σκάλα, ενώ τα αυτοκίνητα πολυτελή άνοιξαν τις πόρτες τους για να δεχθούν τον Ωνάση και όσους τον συνόδευαν. Ξεκίνησαν απότομα όπως είχαν έρθει. Ο Κάντις χωρίς να βιάζεται, σημείωσε την ώρα που βγήκε ο εφοπλιστής και μετά ακολούθησε την πομπή των αυτοκινήτων.
Η απόσταση δεν ήταν μακρινή. Ο εφοπλιστής πήγε στο κότερό του για να πάρει το μεσημεριανό του γεύμα. Ο Κάντις παρκάρισε το αυτοκίνητό του σε σημείο που να έχει οπτικό πεδίο με το κότερο. Αποφάσισε τελικά να πυροβολούσε τον Αριστοτέλη Ωνάση ακριβώς, μετά το γεύμα του…..
Συνήθιζε να ανεβαίνει στη γέφυρα και να απολαμβάνει την ομορφιά της θάλασσας με κάποια νοσταλγική διάθεση…Ο Κάντις τον παρατηρούσε… κι αν ματαίωνε την επίσκεψη στο κότερο; Θα ματαίωνε κι ο Κάντις την δολοφονία εκεί, και θα περίμενε μετά όταν θα επέστρεφε στο ξενοδοχείο……
Ο Μέιχιου ήταν της άποψης ότι η (δουλειά) έπρεπε να γίνει στις σκάλες του ξενοδοχείου, αλλά ο Κάντις διαφωνούσε ριζικά…. Δεν είπε όμως τίποτε στον Μέιχιου όταν επέστρεψε αργότερα στη βίλα του Σταύρου Νιάρχου…..
23 Δεκεμβρίου . Ώρα 13:42.
Ο Κάντις βρισκόταν αρκετή ώρα σ’ ένα ταχύπλοο σκάφος, εκατό περίπου μέτρα μακριά από το μεγαλοπρεπές ΣΚΑΦΟΣ του Έλληνα εφοπλιστή. Περισσότερες από δέκα φορές είχε δοκιμάσει το όπλο, καθώς και την διόπτρα.
Έβλεπε το σημείο που θα στεκόταν ο στόχος πολύ καθαρά. Το μόνο που τον απασχολούσε ήταν μήπως ο στόχος άλλαζε γνώμη την τελευταία στιγμή και πήγαινε κάπου αλλού.
Ώρα 14:27.
Τα αυτοκίνητα που μετέφεραν τον εφοπλιστή φάνηκαν ξαφνικά. Ο Κάντις έμεινε για λίγη ώρα να κοιτάζει, μέχρι που ο Ωνάσης και η συνοδεία του χάθηκαν από το οπτικό του πεδίο. Πέρασαν όλοι μαζί, εκτός από τους σωματοφύλακές του στο σαλόνι.
Ο Κάντις ήλεγξε άλλη μια φορά το όπλο του, δοκίμασε τη διόπτρα και κατόπιν το άφησε δίπλα του. Άρχισε να τρώει ένα σάντουιτς, πίνοντας κόκα κόλα. Ποτέ δεν έπινε αλκοόλ πριν τη δουλειά. Τελείωσε και άναψε ένα τσιγάρο. Ξαφνικά το σκάφος του κουνήθηκε ανεπαίσθητα. Άφησε το τσιγάρο, πήρε το πιστόλι και άρχισε ….. την εξερεύνηση. Σε λίγα λεπτά επέστρεψε στη θέση του. Δεν είχε παρατηρήσει τίποτα ύποπτο… Κι όμως …. Ο Ρόμπερτ Μέιχιου είχε μπει στο σκάφος…..!!!!!
Ώρα 15:47.
Ο Ωνάσης ανέβηκε στην γέφυρα γελώντας δυνατά. Μια όμορφη λεπτή κυρία φάνηκε και στάθηκε δίπλα του. Ο εφοπλιστής κάτι τη έλεγε κι εκείνη γελούσε πολύ δυνατά, ενώ πλησίαζε πολύ κοντά του…. Ο Κάντις τον σημάδευε και το χέρι του χάιδευε την σκανδάλη, ενώ μετρούσε νοερά…. Δέκα, εννέα, οκτώ….
Η κυρία πλησίασε το πρόσωπό της πολύ κοντά σε αυτό του Ωνάση, αλλά ο τελευταίος με μια απότομη κίνηση τραβήχτηκε και προσπάθησε να ανάψει ένα πούρο.
Η σφαίρα έφυγε…
Διαπέρασε τον δεξί κρόταφο της κυρίας και καρφώθηκε απέναντι ακριβώς, ενώ μια δεύτερη σφαίρα έξυσε το κρανίο της.
Ο Ωνάσης γονάτισε απότομα και στριμώχτηκε στο δάπεδο, ενώ η κυρία έπεφτε μονοκόμματα….
Ο Κάντις αποσύνδεσε με γοργές κινήσεις τη διόπτρα και στη συνέχεια το όπλο. Ήταν σκυμμένος όταν άκουσε ένα ανεπαίσθητο ήχο.
Απέναντί του στεκόταν με το όπλο στο χέρι ο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΕΪΧΙΟΥ.
Τον πυροβόλησε τέσσερις φορές. Ήρεμα έβαλε το πιστόλι στην τσέπη του και πήγε στο αυτοκίνητο όπου τον περίμενε ο Τζέρεμι Ίστμαν.
Ο ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ του FBI περίμενε να μπεί στο αυτοκίνητο ο Μέιχιου και μετά πάτησε το κοντρόλ που είχε στα χέρια του σημαδεύοντας το σκάφος του Κάντις.
Η έκρηξη ήταν πολύ ισχυρή. Μικρά κομμάτια του σκάφους τινάχτηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις. Το αυτοκίνητο των δυο πρακτόρων πέρασε ήρεμα ανάμεσα από την αστυνομία που έσπευδε στο κότερο του Ωνάση……
Οι δύο πράκτορες κατευθύνθηκαν στο αεροδρόμιο και λίγο αργότερα πετούσαν προς το Παρίσι…..
Το ίδιο βράδυ σε ΕΚΤΑΚΤΗ ΣΥΣΚΕΨΗ στο ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ αποφασίσθηκε να πολεμηθεί ο Ωνάσης με οικονομικό μποϊκοτάζ……
Σχόλιο: διαγγελέα: και αφού, απέτυχαν και σε αυτόν το τομέα, εκτέλεσαν τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΩΝΑΣΗ, και αργότερα την ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΩΝΑΣΗ…
Και ο μόνος απόγονος του Ωνάση είναι η Αθηνά Ωνάση που και αυτήν έχουν στο στόχαστρο…. Το ποιοι είναι αυτοί; Θα το γράψουμε σε κάποια άλλη ανάρτηση….
Αθανάσιος Στριγάς
ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΙΕΣ
Το σκοτεινό δωμάτιο του κόσμου...
