Στην Πλατεία Ανεξαρτησίας - οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αλλά το μέλλον – στα χέρια των Ουκρανών
Οι ενέργειες του πρώην υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Γκίντο Βεστερβέλε και της υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ Κάθριν Άστον που ήρθαν στο Κίεβο, φαίνονταν, για να πούμε ήπια, πολύ παράξενες σε σύγκριση με τη συνήθη συμπεριφορά των διεθνών διπλωματών.
Αντί να συναντηθούν με αξιωματούχους εκπροσώπους της ουκρανικής κυβέρνησης, εντάχθηκαν στις τάξεις των αντικυβερνητικών διαδηλωτών και τους εμψύχωναν ακόμη για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας εναντίον της εκλεγμένης με δημοκρατικό και νόμιμο τρόπο κυβέρνησης.
Δύο Αμερικανοί Γερουσιαστές – ο Τζον Μακέιν και ο Κρις Μέρφι επίσης προέτρεπαν το πλήθος να μην υποχωρήσει και να εξακολουθεί να απαιτεί τη σύνδεση της Ουκρανίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση: «Η Ουκρανία θα βελτιώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, καθώς και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα βελτιώσει την Ουκρανία». Τι νοιάζει τους γερουσιαστές των ΗΠΑ, όπως θα αναρωτιόταν κανείς, η ένταξη ευρωπαϊκής χώρας στην ΕΕ; Σε σχέση με αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ορισμένοι Αμερικανοί εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα και είναι βασικό να περικυκλωθεί η Ρωσία με τη ζώνη ταμπόν, προσπαθώντας ταυτόχρονα να παρεμβάλουν εμπόδια στο δρόμο που βαδίζει προς τη σταθεροποίηση.
Στη Γερμανία οι Χριστιανοδημοκράτες από καιρό αναπτύσσουν σχέσεις με την ουκρανική αντιπολίτευση και ιδιαίτερα με τον πυγμάχο-πολιτικό Βιτάλι Κλιτσκό. Μαζί του συναντώνται συνεχώς στην Ευρώπη και τον χρηματοδοτούν. Αλλά στην πραγματικότητα το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα δεν μπορεί να εγγυηθεί την υποστήριξη στον Κλιτσκό, επειδή αυτό θα θέσει σε κίνδυνο τις σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία, οι οποίες εξακολουθούν να είναι αρκετά θετικές. Δεν είναι τυχαίο που κατά τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης, η καγκελάριος Μέρκελ συμπεριφέρεται πολύ πιο επιφυλακτικά από τον πρώην υπουργό Εξωτερικών.
Η Πολωνία με τις αντιρωσικές φοβίες της, προσπαθούσε αδιάκοπα να αναγκάσει τις Βρυξέλλες να παρέμβει στις εσωτερικές υποθέσεις των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Η Πολωνία πάντα φοβούμενη τη «ρωσική αρκούδα», εμπνευσμένη, προφανώς, από τους Αμερικανούς πολιτικούς, οι οποίοι δεν έχουν ξεχάσει ακόμα τον Ψυχρό πόλεμο, προσπαθεί να χειραγωγεί την Ευρώπη ως μοχλό, χωρίς να σκέφτεται ούτε για τα οφέλη, ούτε και για τις συνέπειες της παθολογικής της συμπεριφοράς.
Ο Γιανουκόβιτς, όπως φαίνεται δεν είχε ποτέ προθέσεις να ενταχθεί πραγματικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, καταλαβαίνοντας πολύ καλά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, που θα έχει αυτό για την καθυστερημένη του χώρα. Πιθανώς, η έναρξη των διαπραγματεύσεων με τις Βρυξέλλες είχε σχεδιαστεί από τον Γιανουκόβιτς με τακτικό σκοπό να δείξει στη Μόσχα ότι αν θα ασκεί όλο και πιο σκληρή οικονομική πίεση, αυτό θα ωθήσει την Ουκρανία να επιλέξει εναλλακτικό δρόμο, ο οποίος σίγουρα δεν θα αρέσει στο Κρεμλίνο.
Έτσι, λοιπόν, όταν η Γκαζπρόμ άρχισε να μιλά για αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου ή για τη μεταβίβαση στην ιδιοκτησία της του δικτύου διανομής φυσικού αερίου της Ουκρανίας, ο Γιανούκοβιτς αποφάσισε να παίξει ακριβώς αυτό το χάρτη, θέτοντας την αρχή της ανακατωσούρας στην οποία βρέθηκε σήμερα αυτός και η κυβέρνηση του. Λάθος ήταν η προσπάθεια της Ρωσίας να αρπάξει την Ουκρανία από το λαιμό, ξεχνώντας την αίσθηση του μέτρου. Αντί αυτού, μπορούσε να χρησιμοποιηθεί «ήπια δύναμη», κάτι που θα δημιουργούσε πολύ λιγότερα προβλήματα και θα έδινε στις διμερείς σχέσεις καλύτερη προοπτική.
Μάριο Σομόσα
