Κωνσταντίνος Ρωμανός, καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Μία νέα πραγματικότητα εγκαθιδρύεται τα τελευταία 15 χρόνια στο βιόκοσμο όλων μας: η Ελλάδα από συμπαγές εθνικό κράτος μετατρέπεται σε «πολυπολιτισμική» ή αλλιώς πολυεθνική και πολυφυλετική κοινωνία. Από τη γειτονική Αλβανία και τα Βαλκάνια ως τη Ρωσία, από την εγγύς Ανατολή ως τα βάθη της Αφρικής και την μακρινή Ινδονησία, εκατομμύρια ανθρώπων εισήλθαν και εξακολουθούν να εισέρχονται στην Ελλάδα συγκροτώντας ένα φαινόμενο που κάποτε θα χαρακτηρισθεί ως ο μεγαλύτερος εποικισμός της Ελλάδος των νεωτέρων χρόνων. Τέλος της μαζικής αυτής εισόδου δεν διαφαίνεται, εφόσον αυτή εξακολουθεί να ενθαρρύνεται από την ελληνική πολιτεία [1] η οποία εν τούτοις ούτε τον ακριβή αριθμό των παρόντων εποίκων είναι εις θέσιν να γνωρίζει [2], ούτε την πρόθεση να καθορίσει-επί τη βάσει κριτηρίων-και να γνωστοποιήσει στον ελληνικό λαό τον μέγιστο επιθυμητό αριθμό αλλοδαπών. (Σε πλήρη αντίθεση με τα ισχύοντα στην Ευρώπη, στην Ελλάδα αποφεύγεται επιμελώς κάθε άνοιγμα δημοκρατικού δημόσιου διαλόγου περί του μεταναστευτικού στο φως του δημοσίου συμφέροντος).
Άρα είτε η ίδια η πολιτεία δεν έχει συγκεκριμένο στόχο ως προς τον αριθμό των αλλοδαπών, ή ο στόχος τον οποίο έχει δεν είναι επί του παρόντος ανακοινώσιμος στον ελληνικό λαό.
Ιδεολογική τρομοκρατία
Υπάρχει άραγε πρόβλεψη να γίνουμε όπως ακούστηκε συνολικά 15 εκατομμύρια; [3] Ή μήπως 20 εκατομμύρια; [4] Ή μήπως τον τελικό αριθμό θ΄αποφασίσουν άλλοι, άγνωστοι παράγοντες; Επειδή στις μέρες μας κάθε απόπειρα αντικειμενικής συζήτησης για το μεταναστευτικό είθισται να ματαιώνεται από την κυρίαρχη ιδεολογική τρομοκρατία με πάγιες κατηγορίες όπως αυτήν της «ξενοφοβίας», σκόπιμο θα ήταν να κάνουμε μία διευκρίνιση: Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ «φοβίας» η οποία είναι παθολογική κατάσταση ανθρώπου που φαντασιώνεται κινδύνους και «φόβου» που είναι αντίδραση σε πραγματικό κίνδυνο τον οποίο καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε. Όποιος χαρακτηρίζει, επομένως, τυχόντα φόβο «φοβία» οφείλει να εξηγήσει ότι ο κίνδυνος δεν είναι πραγματικός αλλά εικονικός. Πώς όμως να αναλάβει κανείς την ευθύνη ενός τέτοιου ισχυρισμού, εν όψει της γενικευμένης αδιαφάνειας που συνοδεύει το μεταναστευτικό φαινόμενο της Ελλάδος;
Ευρώπη και Ελλάδα
Το μεταναστευτικό είναι η λυδία λίθος πάνω στην οποία δοκιμάζονται με απογοητευτικά αποτελέσματα οι δημοκρατικές δομές της Ελλάδος. Ταυτόχρονα γίνεται επί του προκειμένου αισθητή η τεράστια απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Ενώ στην Ευρώπη το μεταναστευτικό γίνεται αντικείμενο δημόσιου δημοκρατικού διαλόγου, στον οποίο κυβερνήσεις, κόμματα και οργανώσεις συμμετέχουν ενεργά αναλύοντας στόχους και προϋποθέσεις με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, στην Ελλάδα η πολιτική εξουσία αποφεύγει όσο τίποτε άλλο να θέσει τα συναφή θέματα στον ανώριμο ελληνικό λαό. Είναι απορίας άξιον ότι οι προοδευτικοί μας διανοούμενοι, που οραματίζονται μία δημοκρατία του μέλλοντος βασιζόμενη όχι στο ελληνικό έθνος (δηλ. μίας κατ΄αυτούς κατασκευασμένης ψευδοταυτότητας, πηγής συγκρούσεων και αυταρχισμού) αλλά σε μία σύμπραξη πολλών εθνοτήτων μέσα στο ίδιο κρατικό μόρφωμα, δείχνουν τέτοια παγερή αδιαφορία για την αντιδημοκρατικότητα που καταφανώς συνοδεύει την γένεση -σήμερα- του μελλοντικού πολυεθνικού κρατικού μορφώματος. Η παντελής απουσία δημοκρατικού διαλόγου, ως προϋπόθεση διαμόρφωσης λαϊκής βούλησης και παράλληλα τα τετελεσμένα γεγονότα που δημιουργούνται από την είσοδο στην χώρα εκατομμυρίων παρανόμων επίδοξων συμπολιτών μας, προσδίδουν στον εποικισμό της Ελλάδος την μοιραία αναγκαιότητα του φυσικού φαινομένου. Έτσι οδηγούνται οι Έλληνες στην παραίτηση. Και όμως, το άνοιγμα της Ελλάδος στην άναρχη μετανάστευση δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά πολιτική βούληση. Απόδειξη είναι ότι η παράνομη είσοδος δεν τιμωρείται, όπως στην Ευρώπη, με απέλαση (απαγορεύθηκε στην Ελλάδα πέρσι δια νόμου!) αλλά επιβραβεύεται με νομιμοποίηση.
Εξαμερικανισμένος πολυεθνισμός
Αν για τους περισσότερους Έλληνες η παραίτηση συνοδευόμενη από διάχυτη ανησυχία είναι ο κανόνας, για την εξαμερικανισμένη «κοσμοπολίτικη» νεολαία της Ελλάδος ο πολυεθνισμός είναι καλοδεχούμενη αφορμή για περισσότερο «lifestyle». Ελκυστικά ακούγεται στ’αυτιά της νεολαίας αυτής π.χ. η προπαγανδιστική διακήρυξη: «Η Ελλάδα είναι μία σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία. Εδώ ο όρος «σύγχρονος» είναι θετικά φορτισμένος ως δηλωτικό της προόδου, ενώ η επίσης αναμφισβήτητη θετική φόρτιση του όρου «πολιτισμός» προσαυξάνεται από το «πολύ» (πολύ-πολιτισμός) εις πείσμα της γλωσσικής του βαρβαρότητας. Άλλωστε αυτό δεν θέλαμε; εντασσόμενοι στην Ευρώπη να εκσυγχρονισθούμε και να εκπολιτιστούμε; Τα ωραία λόγια αποκρύπτουν βεβαίως την ορατή προοπτική να μοιάζει η πολυεθνική Ελλάδα των φτωχών μεταναστών λιγότερο με το Μανχάταν και περισσότερο με τα Βαλκάνια επί τουρκοκρατίας. Οποία απογοήτευση για μία νεολαία η οποία σνομπάρει την «Ελλάδα παλιατζίδικο», αυτήν την Ελλάδα με τα εθνικοθρησκευτικά πατροπαράδοτα έθιμα, τα «επαναληπτικά, ψυχαναγκαστικά, πένθιμοι αναχρονισμοί σε μία εποχή που θα μπορούσε να είναι υπέροχη αλλά δεν είναι» [5].
Ιδεολογική τρομοκρατία
Υπάρχει άραγε πρόβλεψη να γίνουμε όπως ακούστηκε συνολικά 15 εκατομμύρια; [3] Ή μήπως 20 εκατομμύρια; [4] Ή μήπως τον τελικό αριθμό θ΄αποφασίσουν άλλοι, άγνωστοι παράγοντες; Επειδή στις μέρες μας κάθε απόπειρα αντικειμενικής συζήτησης για το μεταναστευτικό είθισται να ματαιώνεται από την κυρίαρχη ιδεολογική τρομοκρατία με πάγιες κατηγορίες όπως αυτήν της «ξενοφοβίας», σκόπιμο θα ήταν να κάνουμε μία διευκρίνιση: Υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ «φοβίας» η οποία είναι παθολογική κατάσταση ανθρώπου που φαντασιώνεται κινδύνους και «φόβου» που είναι αντίδραση σε πραγματικό κίνδυνο τον οποίο καλούμεθα να αντιμετωπίσουμε. Όποιος χαρακτηρίζει, επομένως, τυχόντα φόβο «φοβία» οφείλει να εξηγήσει ότι ο κίνδυνος δεν είναι πραγματικός αλλά εικονικός. Πώς όμως να αναλάβει κανείς την ευθύνη ενός τέτοιου ισχυρισμού, εν όψει της γενικευμένης αδιαφάνειας που συνοδεύει το μεταναστευτικό φαινόμενο της Ελλάδος;
Ευρώπη και Ελλάδα
Το μεταναστευτικό είναι η λυδία λίθος πάνω στην οποία δοκιμάζονται με απογοητευτικά αποτελέσματα οι δημοκρατικές δομές της Ελλάδος. Ταυτόχρονα γίνεται επί του προκειμένου αισθητή η τεράστια απόσταση που χωρίζει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Ενώ στην Ευρώπη το μεταναστευτικό γίνεται αντικείμενο δημόσιου δημοκρατικού διαλόγου, στον οποίο κυβερνήσεις, κόμματα και οργανώσεις συμμετέχουν ενεργά αναλύοντας στόχους και προϋποθέσεις με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον, στην Ελλάδα η πολιτική εξουσία αποφεύγει όσο τίποτε άλλο να θέσει τα συναφή θέματα στον ανώριμο ελληνικό λαό. Είναι απορίας άξιον ότι οι προοδευτικοί μας διανοούμενοι, που οραματίζονται μία δημοκρατία του μέλλοντος βασιζόμενη όχι στο ελληνικό έθνος (δηλ. μίας κατ΄αυτούς κατασκευασμένης ψευδοταυτότητας, πηγής συγκρούσεων και αυταρχισμού) αλλά σε μία σύμπραξη πολλών εθνοτήτων μέσα στο ίδιο κρατικό μόρφωμα, δείχνουν τέτοια παγερή αδιαφορία για την αντιδημοκρατικότητα που καταφανώς συνοδεύει την γένεση -σήμερα- του μελλοντικού πολυεθνικού κρατικού μορφώματος. Η παντελής απουσία δημοκρατικού διαλόγου, ως προϋπόθεση διαμόρφωσης λαϊκής βούλησης και παράλληλα τα τετελεσμένα γεγονότα που δημιουργούνται από την είσοδο στην χώρα εκατομμυρίων παρανόμων επίδοξων συμπολιτών μας, προσδίδουν στον εποικισμό της Ελλάδος την μοιραία αναγκαιότητα του φυσικού φαινομένου. Έτσι οδηγούνται οι Έλληνες στην παραίτηση. Και όμως, το άνοιγμα της Ελλάδος στην άναρχη μετανάστευση δεν είναι φυσικό φαινόμενο αλλά πολιτική βούληση. Απόδειξη είναι ότι η παράνομη είσοδος δεν τιμωρείται, όπως στην Ευρώπη, με απέλαση (απαγορεύθηκε στην Ελλάδα πέρσι δια νόμου!) αλλά επιβραβεύεται με νομιμοποίηση.
Εξαμερικανισμένος πολυεθνισμός
Αν για τους περισσότερους Έλληνες η παραίτηση συνοδευόμενη από διάχυτη ανησυχία είναι ο κανόνας, για την εξαμερικανισμένη «κοσμοπολίτικη» νεολαία της Ελλάδος ο πολυεθνισμός είναι καλοδεχούμενη αφορμή για περισσότερο «lifestyle». Ελκυστικά ακούγεται στ’αυτιά της νεολαίας αυτής π.χ. η προπαγανδιστική διακήρυξη: «Η Ελλάδα είναι μία σύγχρονη πολυπολιτισμική κοινωνία. Εδώ ο όρος «σύγχρονος» είναι θετικά φορτισμένος ως δηλωτικό της προόδου, ενώ η επίσης αναμφισβήτητη θετική φόρτιση του όρου «πολιτισμός» προσαυξάνεται από το «πολύ» (πολύ-πολιτισμός) εις πείσμα της γλωσσικής του βαρβαρότητας. Άλλωστε αυτό δεν θέλαμε; εντασσόμενοι στην Ευρώπη να εκσυγχρονισθούμε και να εκπολιτιστούμε; Τα ωραία λόγια αποκρύπτουν βεβαίως την ορατή προοπτική να μοιάζει η πολυεθνική Ελλάδα των φτωχών μεταναστών λιγότερο με το Μανχάταν και περισσότερο με τα Βαλκάνια επί τουρκοκρατίας. Οποία απογοήτευση για μία νεολαία η οποία σνομπάρει την «Ελλάδα παλιατζίδικο», αυτήν την Ελλάδα με τα εθνικοθρησκευτικά πατροπαράδοτα έθιμα, τα «επαναληπτικά, ψυχαναγκαστικά, πένθιμοι αναχρονισμοί σε μία εποχή που θα μπορούσε να είναι υπέροχη αλλά δεν είναι» [5].
Οι προπαγανδιστικές αναφορές των ελληνικών ΜΜΕ στην Ευρώπη των μεταναστών προκειμένου να νομιμοποιηθεί το μεταναστευτικό διακύβευμα είναι γενικόλογες και παραπλανητικές ώστε να αποκρύπτονται από την ελληνική κοινή γνώμη οι θεμελιώδεις διαφορές της ελληνικής από την ευρωπαϊκή εκδοχή του μεταναστευτικού φαινομένου. Γενικότερη τάση των ελληνικών ΜΜΕ μέχρι πρότινος ήταν να τονίζουν την «πολυπολιτισμική» υφή των ευρωπαϊκών κρατών, ως υπόδειγμα για την Ελλάδα, που σε σχέση με την Ευρώπη δεν είχε εμπειρία με μετανάστευση μεγάλης κλίμακας. Ωστόσο ούτε κατά τις εποχές των αριστερο-πρασίνων κυβερνήσεων, όταν ακόμα ο αμερικανόφερτος όρος «πολυπολιτισμικότητα» είχε θετική φόρτιση, υπήρξαν τα ευρωπαϊκά κράτη με τους εθνικούς θεσμούς τους με κάποιο ουσιαστικό τρόπο πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Αυτό φάνηκε εκτός των άλλων από την ευχέρεια με την οποία πρόσφατα επέλεξαν την σκλήρυνση της πολιτικής τους απέναντι στην μετανάστευση, με ταυτόχρονη εμμονή στο πρωτείο της εθνικής κουλτούρας αναφοράς.
Η στροφή αυτή των Ευρωπαίων αφήνει έκθετες τις ελληνικές υπερεθνικές ελίτ, οι οποίες παρά ταύτα συνεχίζουν με λόγια και πράξεις το έργο της αποεθνοποίησης της Ελλάδας, αποδεικνύοντας ότι η πραγματική τους δύναμη εδράζεται σε στρατηγικές των ΗΠΑ και όχι στην Ευρώπη. Σ΄ αυτό ευνοούνται από την γεωγραφική και γλωσσική απομόνωση της Ελλάδος από την Ευρώπη που επιτρέπει στα κυρίαρχα ελληνικά ΜΜΕ να υποβαθμίζουν, διαστρεβλώνουν ή και αποσιωπούν τους προβληματισμούς των Ευρωπαίων με την πολυτισμικότητα και τα περιοριστικά μέτρα που λαμβάνουν κατά της μετανάστευσης. Ταυτόχρονα ολοκληρώνουν την πολιτική των τετελεσμένων γεγονότων που καθημερινά υλοποιείται με την μαζική είσοδο παρανόμων στην χώρα και τις αλλεπάλληλες νομιμοποιήσεις με την οποία αυτή ενθαρρύνεται και παγιώνεται.
Στόχος είναι οι μετανάστες να καταλάβουν το ταχύτερο δυνατόν θέσεις-κλειδιά στη Διοίκηση [6] και να υιοθετηθούν νόμοι και προγράμματα για «θετικές διακρίσεις υπέρ των μεταναστών» που θα αυξήσουν άμεσα την παρουσία αυτών «στα πανεπιστήμια, στην αγορά εργασίας και αλλού» [7]. Η Ευρώπη και άλλες χώρες όπως π.χ. ο Καναδάς έχουν κάνει διακρατικές συμφωνίες με την Ελλάδα και άλλες χώρες από τις οποίες εδέχθησαν νόμιμους μετανάστες, η επιλογή των οποίων έγινε με κριτήριο την ειδίκευση, την ηλικία και την κατάσταση της υγείας τους. Εννοείται ότι εκτός εξαιρέσεων οι μετανάστες είναι νόμιμοι και όχι παράνομοι, τα στοιχεία και η διεύθυνση κατοικίας τους είναι γνωστά στις αρχές όπως άλλωστε των «αυτοχθόνων» πολιτών. Η παράνομη μετανάστευση τιμωρείται με απέλαση και σε ορισμένες περιπτώσεις με παράλληλη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων (!) που παράνομοι μετανάστες απέκτησαν κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στην χώρα. Στην Ευρώπη δεν επικρατεί όπως δυνητικά στην Ελλάδα η αντίληψη ότι για τους μετανάστες δεν ισχύουν οι νόμοι της χώρας που ισχύουν για τους υπόλοιπους πολίτες…
Οι ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν
Πέραν αυτών πρέπει να ειπωθεί ότι τα τελευταία τρία χρόνια η αρχική ευφορία με την «πολυπολιτισμικότητα» έχει υποκατασταθεί στην Ευρώπη με σκεπτικισμό. Η ίδια η Ολλανδία, από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν η πιο φιλελεύθερη χώρα της Ευρώπης, μετά την δολοφονία του σκηνοθέτη Van Gogh από μουσουλμάνο φανατικό αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό με μεγάλη αυστηρότητα. Η Ολλανδική πολιτική ενσωμάτωσης με διατήρηση της ταυτότητας-που με ακόμα πιο ακραίο τρόπο προβλέπει και η ελληνική νομοθεσία-δεν κατέληξε σε πραγματική ενσωμάτωση. Ως εκ τούτου–και λόγω της τρομοκρατίας-η Ολλανδία για πρώτη φορά υιοθέτησε μία αδιάλλακτη πολιτική μετανάστευσης και ασύλου εξαναγκαστικής εκμάθησης της κουλτούρας και γλώσσας της Ολλανδίας (Το ΒΗΜΑ 11.6.06). Στην Γερμανία ο υπουργός εξωτερικών Fischer αναγκάσθηκε να λογοδοτήσει την Άνοιξη 2005 σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής διότι κατά διαταγή του τα γερμανικά προξενεία της ανατολικής Ευρώπης προέβησαν σε χορήγηση βίζας σε μετανάστες που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου. Μετά δε την εξέγερση των Μαγκρεμπίνων της Γαλλίας το 2005, οι οποίοι ως γνωστόν ήσαν Γάλλοι πολίτες, στην Ευρώπη έφθασε να συζητιέται η λύση της μηδενικής μετανάστευσης…
Οι ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν
Πέραν αυτών πρέπει να ειπωθεί ότι τα τελευταία τρία χρόνια η αρχική ευφορία με την «πολυπολιτισμικότητα» έχει υποκατασταθεί στην Ευρώπη με σκεπτικισμό. Η ίδια η Ολλανδία, από τον 17ο αιώνα και εντεύθεν η πιο φιλελεύθερη χώρα της Ευρώπης, μετά την δολοφονία του σκηνοθέτη Van Gogh από μουσουλμάνο φανατικό αντιμετωπίζει το μεταναστευτικό με μεγάλη αυστηρότητα. Η Ολλανδική πολιτική ενσωμάτωσης με διατήρηση της ταυτότητας-που με ακόμα πιο ακραίο τρόπο προβλέπει και η ελληνική νομοθεσία-δεν κατέληξε σε πραγματική ενσωμάτωση. Ως εκ τούτου–και λόγω της τρομοκρατίας-η Ολλανδία για πρώτη φορά υιοθέτησε μία αδιάλλακτη πολιτική μετανάστευσης και ασύλου εξαναγκαστικής εκμάθησης της κουλτούρας και γλώσσας της Ολλανδίας (Το ΒΗΜΑ 11.6.06). Στην Γερμανία ο υπουργός εξωτερικών Fischer αναγκάσθηκε να λογοδοτήσει την Άνοιξη 2005 σε εξεταστική επιτροπή της Βουλής διότι κατά διαταγή του τα γερμανικά προξενεία της ανατολικής Ευρώπης προέβησαν σε χορήγηση βίζας σε μετανάστες που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις του νόμου. Μετά δε την εξέγερση των Μαγκρεμπίνων της Γαλλίας το 2005, οι οποίοι ως γνωστόν ήσαν Γάλλοι πολίτες, στην Ευρώπη έφθασε να συζητιέται η λύση της μηδενικής μετανάστευσης…
Πρόσφατα η Γαλλική Εθνοσυνέλευση ψήφισε ότι μόνο η είσοδος μεταναστών με υψηλή ειδίκευση που χρειάζεται η οικονομία επιτρέπεται στη χώρα. Επίσης η Γαλλία περιορίζει τις πρόνοιες για την επανένωση οικογενειών, που προβλέπει η κοινοτική οδηγία 109/2003 η οποία προτάθηκε στην Ε.Ε. από την Κυβέρνηση Σημίτη επί ελληνικής προεδρίας.
Και η Κυβέρνηση Μπλέρ στην Βρετανία επέλεξε την πολιτική επιλεκτικής μετανάστευσης (Το ΒΗΜΑ 11.6.06, επίσης το ΠΑΡΟΝ 22.5.06). Δημοσιεύματα στο περιοδικό Der Spiegel και αλλού επανεξέτασαν την κατάσταση στις κοινότητες των μεταναστών της Γερμανίας διαπιστώνοντας ότι ο εγκλεισμός πολλών μεταναστευτικών ομάδων στον εαυτόν τους, δηλ. η γκετοποίηση, έχει αυξηθεί, αντί κατά τις προβλέψεις να μειωθεί τα τελευταία δέκα χρόνια. Η νέα κυβέρνηση της Γερμανίας έχει ήδη ψηλώσει κατά πολύ τον πήχη για την χορήγηση πολιτικών δικαιωμάτων σε αλλοδαπούς… Τώρα πλέον υπηκοότητα προϋποθέτει μαθήματα αγωγής του πολίτη που πληρώνουν οι υποψήφιοι και δέσμευση ότι θα είναι πιστοί στη χώρα. Στην Έσση και Βάδη Βυρτεμβέργη προτάθηκαν πολύ δύσκολα τέστ για μετανάστες που να επαληθεύουν αν οι υποψήφιοι έχουν ενστερνισθεί τις γερμανικές αξίες, δηλαδή την «κουλτούρα αναφοράς» (Το Βήμα 11.6.06).
Και στην Δανία έγινε αυστηρότερη η νομοθεσία σε θέματα όπως την επιλογή των μεταναστών την επανένωση των οικογενειών, τον αριθμό των αδειών παραμονής και τον δεσμό που ο μετανάστης οφείλει αποδεδειγμένα να έχει με τη Δανία. (Το Βήμα 11.6.06).
Στην Ελλάδα τριπλάσιος αριθμός μεταναστών
Ας ληφθεί υπ’όψιν ότι οι δυσκολίες της Ευρώπης με την πολυπολιτισμικότητα αυξάνονται παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των μεταναστών στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν υπερβαίνει το 10%, ότι για να επιτευχθεί ο αριθμός αυτός χρειάσθηκαν πολλές δεκαετίες και ότι οι χώρες αυτές έχουν ασυγκρίτως ανώτερες από την Ελλάδα οικονομία, παιδεία, διοίκηση, θεσμούς ώστε να απορροφήσουν και να εντάξουν μετανάστες ίσοις όροις στην κυρίαρχη κουλτούρα και το κράτος δικαίου.
Σε αντίθεση με την Ευρώπη η Ελλάδα εισήγαγε στο ένα τρίτο του χρόνου π.χ. της Γερμανίας τον τριπλάσιο αριθμό μεταναστών αναλογικά με τον πληθυσμό απ’ότι αυτή. Κατά κοινή παραδοχή ενώ το 50% των μεταναστών προς την Ελλάδα είναι παράνομοι, η παράνομη είσοδος στη χώρα ενθαρρύνεται με την υπόσχεση πολιτικών δικαιωμάτων-αντί απελάσεως. Ταυτόχρονα η εξασφάλιση βίζας εισόδου για τους νόμιμους είναι πολύ ευκολότερη απ’ότι στην γειτονική Ιταλία. Κυκλώματα εθνικών μαφιών, της Αλβανικής, Ρωσικής, Κινεζικής [8] κλπ, σε συνεργασία με τον ελληνικό παράγοντα, παίζουν στην ελληνική εκδοχή του μεταναστευτικού τον ρόλο των διακρατικών συμφωνιών της Ευρώπης [9].
Άπειρα παραδείγματα στοιχειοθετούν την τεράστια απόκλιση της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής από αυτήν των ευρωπαίων εταίρων. Έτσι διαβάζομε π.χ στην Ελευθεροτυπία της 29.5.06 ότι στην Γαλλία με απόφαση του υπουργού Εσωτερικών οι μικροί μαθητές, γόνοι μεταναστών χωρίς χαρτιά, πρέπει να εγκαταλείψουν το σχολείο στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Την αμέσως επομένη μέρα 30.5.06 η Ελευθεροτυπία μας πληροφορεί ότι η Ελλάδα προχωρεί με ειδική ρύθμιση στην νομιμοποίηση των παιδιών των παράνομων μεταναστών που τελείωσαν το σχολείο στην Ελλάδα… Και επειδή η Ελλάδα δεν αρκείται στην επανόρθωση της γαλλικής αδικίας, το ίδιο άρθρο μας πληροφορεί ότι σε συνέδριο του «Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής» (από πού χρηματοδοτείται πάλι αυτό; ) ο υφυπουργός Εσωτερικών Αθανάσιος Νάκος εξετάζει τη δυνατότητα έκδοσης άδειας παραμονής και για τους μετανάστες που έχουν… νοσηλευθεί σε κρατικά νοσοκομεία. Η εφευρετικότητα της διοίκησης στους λόγους νομιμοποίησης των παρανόμων δεν έχει όρια…
Η Ελλάδα παραβιάζει τη Συνθήκη Σέγκεν στο μεταναστευτικό
Είναι απορίας άξιον ότι η Ελλάδα που έχει υπογράψει τη συνθήκη του Σέγκεν μπορεί να την παραβιάζει κατάφορα στο μεταναστευτικό, με την ανοχή της Ευρώπης. Ως γνωστόν το Σέγκεν έχει δύο σκέλη, την εσωτερική ασφάλεια και την αποτροπή παράνομης εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη. Ο έλληνας πολίτης εισπράττει μεν την παρακολούθηση της ζωής του από δημόσιες κάμερες, τηλεφωνικές υποκλοπές και τα συναφή, όχι όμως και την φύλαξη των συνόρων του που είναι σύνορα της Ευρώπης. Πως ανέχεται η Ευρώπη τις ελληνικές παραβιάσεις του Σέγκεν στο μεταναστευτικό και όχι απλώς τις ανέχεται, αλλά τις ενθαρρύνει με πακτωλούς χρημάτων για την στήριξη της πολυπολιτισμικής παιδείας στην Ελλάδα, της ισότητας και του αγώνα κατά της «ξενοφοβίας» και του «ρατσισμού», της απορρόφησης και ένταξης των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία;
Τα φίλτρα της μετανάστευσης
Υπάρχει το προηγούμενο του Μαρόκου που επιδοτείται ανοιχτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να συγκρατεί μεγάλους αριθμούς μεταναστών της υποσαχάριας Αφρικής προς την Ευρώπη. Το Μαρόκο είναι το φίλτρο της μετανάστευσης στον Ευρωπαϊκό νότο. Μήπως η Ελλάδα ατύπως -δηλαδή δια της νομενκλατούρας, ερήμην του λαού- έχει αναλάβει τον ρόλο του φίλτρου της μετανάστευσης στα νοτιοανατολικά όρια της Ευρώπης; Η υπόθεση αυτή θα εξηγούσε την ευρωπαϊκή ανοχή της καταστρατήγησης της συνθήκης του Σέγκεν από την πλευρά της Ελλάδας.
Η Ελλάδα παραβιάζει τη Συνθήκη Σέγκεν στο μεταναστευτικό
Είναι απορίας άξιον ότι η Ελλάδα που έχει υπογράψει τη συνθήκη του Σέγκεν μπορεί να την παραβιάζει κατάφορα στο μεταναστευτικό, με την ανοχή της Ευρώπης. Ως γνωστόν το Σέγκεν έχει δύο σκέλη, την εσωτερική ασφάλεια και την αποτροπή παράνομης εισόδου μεταναστών στην Ευρώπη. Ο έλληνας πολίτης εισπράττει μεν την παρακολούθηση της ζωής του από δημόσιες κάμερες, τηλεφωνικές υποκλοπές και τα συναφή, όχι όμως και την φύλαξη των συνόρων του που είναι σύνορα της Ευρώπης. Πως ανέχεται η Ευρώπη τις ελληνικές παραβιάσεις του Σέγκεν στο μεταναστευτικό και όχι απλώς τις ανέχεται, αλλά τις ενθαρρύνει με πακτωλούς χρημάτων για την στήριξη της πολυπολιτισμικής παιδείας στην Ελλάδα, της ισότητας και του αγώνα κατά της «ξενοφοβίας» και του «ρατσισμού», της απορρόφησης και ένταξης των αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία;
Τα φίλτρα της μετανάστευσης
Υπάρχει το προηγούμενο του Μαρόκου που επιδοτείται ανοιχτά από την Ευρωπαϊκή Ένωση προκειμένου να συγκρατεί μεγάλους αριθμούς μεταναστών της υποσαχάριας Αφρικής προς την Ευρώπη. Το Μαρόκο είναι το φίλτρο της μετανάστευσης στον Ευρωπαϊκό νότο. Μήπως η Ελλάδα ατύπως -δηλαδή δια της νομενκλατούρας, ερήμην του λαού- έχει αναλάβει τον ρόλο του φίλτρου της μετανάστευσης στα νοτιοανατολικά όρια της Ευρώπης; Η υπόθεση αυτή θα εξηγούσε την ευρωπαϊκή ανοχή της καταστρατήγησης της συνθήκης του Σέγκεν από την πλευρά της Ελλάδας.
Η Ευρώπη διαθέτει, κατά της λαθρομετανάστευσης, υπηρεσία φύλαξης συνόρων. Η Ισπανία ζήτησε την δραστηριοποίηση της ομάδας άμεσης δράσης της επιτροπής για να αντιμετωπίσει το κύμα μεταναστών από την Αφρική. Αν η Ελλάδα είχε στα σοβαρά την πρόθεση να διαφυλάξει τα σύνορά της από τους λαθρομετανάστες, δεν θα είχε και αυτή ακολουθήσει το υπόδειγμα της Ισπανίας; Αλλά ξεχάσαμε, δεν ήρθε η ώρα ακόμα γι αυτό, εφόσον, όπως είπε ο κ. Παυλόπουλος, η Ελλάδα «δεν γέμισε». Φυσικά όταν χρησιμοποιούμε επί του προκειμένου τον όρο «Ευρώπη» δεν εννοούμε τις δυνάμεις εκείνες στα εθνικά κράτη της Ευρώπης οι οποίες πιστές στα εθνικά συντάγματα και την λαϊκή εντολή υπερασπίζονται την κοινωνική συνοχή και την επιβίωση των πολιτισμών τους. Εννοούμε μάλλον τις παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης οι οποίες δρουν ως μακρύς βραχίονας των ΗΠΑ προκειμένου να επιτύχουν ριζικές ανακατατάξεις στα Βαλκάνια. Η Ελλάδα, όπως φαίνεται από συγκλίνουσες ενδείξεις, έχει επιλεγεί ως πιλοτικό πεδίο κατίσχυσης της παγκοσμιοποίησης στα Βαλκάνια [10].
Τη θέση αυτή, που και εμείς είχαμε σε προηγούμενο άρθρο μας προτείνει ως υπόθεση εργασίας, που εβασίζετο στην οφθαλμοφανή αναντιστοιχία του ελληνικού μεταναστευτικού φαινομένου με το ευρωπαϊκό, στηρίζει και ο επίτιμος καθηγητής Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Howard της Ουάσιγκτον κ. Νίκος Σταύρου.
«Η Ελλάδα», λέει ο κ. Σταύρου, αναμένεται να συνοδοιπορήσει με τις νέες τάσεις και να σπεύσει να γίνει το πεδίον πειραματισμού μιας ύπουλης εκδοχής του πολυπολιτισμού, η οποία μέχρι στιγμής το μόνο που έδειξε είναι η υπόσχεση του κοινωνικοπολιτικού κατακερματισμού των ενιαίων κοινωνιών… Η γειτονιά της Ελλάδας, τα Βαλκάνια, έγινε η κύρια περιοχή ενός μεγάλου στρατηγικού μετασχηματισμού ως αποτέλεσμα προσχεδιασμένου κατατεμαχισμού… Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα καλείται να ρίξει το «ελληνικό» χρώμα της, να μοιραστεί μαζί τους τα πλούτη τους, να ανοίξουν τα σύνορά τους και να διευκολύνει τον μετασχηματισμό μια ενιαίας κοινωνίας σε ένα πολυεθνικό βαλκανικό μωσαϊκό… Τα Βαλκάνια θεωρούνται το γεωγραφικό εργαστήριο για τη νομιμοποίηση του νέο-οθωμανισμού ως περιφερειακού συστήματος. [11]
***
[1] Με πρότυπο Ολλανδό υπουργό που αναφορικά με τους μετανάστες είπε το πολύ γνωστό στην Ευρώπη «η Ολλανδία γέμισε!» ο δικός μας υπουργός κ. Παυλόπουλος είπε: Είναι λάθος όταν λέγεται ότι η Ελλάδα γέμισε-δεν γέμισε»-ποιόν αριθμό έχει άραγε ο κ. Παυλόπουλος υπ’όψιν του για την Ελλάδα-η οποία έχει πολλαπλάσιους μετανάστες από την Ολλανδία-και δεν μας το λέει;
[2] Και αν υποτεθεί ότι έστω κατά προσέγγισιν τον γνωρίζει, ηθελημένα γνωστοποιεί στον τύπο τον αριθμό 750.000, που επί τη βάσει άλλων εκτιμητών είναι τέσσερις ή πέντε φορές κατώτερος του πραγματικού.
[3] Τον αριθμό αυτό ανέφερε π.χ. ο κ. Τσοχατζόπουλος σε πρόσφατη ομιλία του την άνοιξη του 2006 στην στοά του βιβλίου.
[4] Τον αριθμό αυτό έθεσε μεγαλοτραπεζίτης της World Bank στο Λονδίνο προ τεσσάρων ετών για την Ελλάδα.
[5] «Athens Voice» 4-10 Μαϊου 2006, «Πένθιμα έθιμα» της Σώτης Τριανταφύλλου.
[6] Από τον λόγο του Προέδρου του «Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής» Αλέξανδρου Ζαβού σε συνέδριο στη Σάμο. (Ελευθεροτυπία 30-5-06).
[7] «Μέτρα θετικής δράσης» (Positive action) κατά το αμερικανικό πρότυπο (όπου επί ίσων προσόντων προσλαμβάνεται σε μία δουλειά ή εισάγεται σε ένα ίδρυμα η υπηρεσία ο μετανάστης αντί του ντόπιου) πρότεινε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σταύρος Λαμπρινίδης, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το αυτό πρότεινε η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κα Ρόδη Κράτσα μέλος της επιτροπής για τα Δικαιώματα της γυναίκας για τις γυναίκες μετανάστριες. ( Η Καθημερινή 4-6-06).
[8] Όπως απεκάλυψε ο Αντένα (17 Ιουνίου 2006) η Κινεζική μαφία απαιτεί -και εισπράττει σε μηνιαίες δόσεις με το πιστόλι στον κρόταφο- 10.000 ευρώ από κάθε μετανάστη της Ασίας που εισάγει στην Ελλάδα.
[9] Υπάρχει αμφιβολία ότι ή εξειδίκευση του Μπαγκλαντές στην πώληση ανθέων, των ανηλίκων παιδιών στα χαρτομάντηλα και των Αφρικανών στα CD είναι δείγμα κεντρικής μαφιόζικης οργάνωσης; Το ίδιο φυσικά ισχύει για την διακίνηση, γυναικών, ναρκωτικών, όπλων, ανθρωπίνων μοσχευμάτων, κλπ. Κατά ορισμένες πληροφορίες η ελληνική αστυνομία αποφεύγει επιμελώς την σύγκρουση με τις εθνοτικές μαφίες των μεταναστών.
[10] Δές σχετικά το τεύχος του περιοδικού «Άρδην» αρ. 58, Μάρτιος-Απρίλιος 2006 με τίτλο «Σόρος και νέο-οθωμανοί στην Ελλάδα». Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση του Σωκράτη Κόκκαλη, Προέδρου του ομωνύμου ιδρύματος–συνεταίρου της Rand Corporation– στο Ζάππειο Μέγαρο; όπου παραδίδοντας στο Υπουργείο Εξωτερικών μελέτη της Rand Corporation «Η νέα γεωπολιτική της Ελλάδας», τόνισε ότι η Ελλάδα δεν είναι θύμα της παγκοσμιοποίησης, αλλά μέσο και αγωγός της στα Βαλκάνια και πρέπει να πρωταγωνιστήσει στην ένταξη της περιοχής στην ευρωπαϊκή οικογένεια. (περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος 14, Ιούνιος-Ιούλιος 2006, σελ 67).
[11] «Το Βήμα» 5 Μαΐου 2006.
[2] Και αν υποτεθεί ότι έστω κατά προσέγγισιν τον γνωρίζει, ηθελημένα γνωστοποιεί στον τύπο τον αριθμό 750.000, που επί τη βάσει άλλων εκτιμητών είναι τέσσερις ή πέντε φορές κατώτερος του πραγματικού.
[3] Τον αριθμό αυτό ανέφερε π.χ. ο κ. Τσοχατζόπουλος σε πρόσφατη ομιλία του την άνοιξη του 2006 στην στοά του βιβλίου.
[4] Τον αριθμό αυτό έθεσε μεγαλοτραπεζίτης της World Bank στο Λονδίνο προ τεσσάρων ετών για την Ελλάδα.
[5] «Athens Voice» 4-10 Μαϊου 2006, «Πένθιμα έθιμα» της Σώτης Τριανταφύλλου.
[6] Από τον λόγο του Προέδρου του «Ινστιτούτου Μεταναστευτικής Πολιτικής» Αλέξανδρου Ζαβού σε συνέδριο στη Σάμο. (Ελευθεροτυπία 30-5-06).
[7] «Μέτρα θετικής δράσης» (Positive action) κατά το αμερικανικό πρότυπο (όπου επί ίσων προσόντων προσλαμβάνεται σε μία δουλειά ή εισάγεται σε ένα ίδρυμα η υπηρεσία ο μετανάστης αντί του ντόπιου) πρότεινε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Σταύρος Λαμπρινίδης, αντιπρόεδρος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Το αυτό πρότεινε η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας κα Ρόδη Κράτσα μέλος της επιτροπής για τα Δικαιώματα της γυναίκας για τις γυναίκες μετανάστριες. ( Η Καθημερινή 4-6-06).
[8] Όπως απεκάλυψε ο Αντένα (17 Ιουνίου 2006) η Κινεζική μαφία απαιτεί -και εισπράττει σε μηνιαίες δόσεις με το πιστόλι στον κρόταφο- 10.000 ευρώ από κάθε μετανάστη της Ασίας που εισάγει στην Ελλάδα.
[9] Υπάρχει αμφιβολία ότι ή εξειδίκευση του Μπαγκλαντές στην πώληση ανθέων, των ανηλίκων παιδιών στα χαρτομάντηλα και των Αφρικανών στα CD είναι δείγμα κεντρικής μαφιόζικης οργάνωσης; Το ίδιο φυσικά ισχύει για την διακίνηση, γυναικών, ναρκωτικών, όπλων, ανθρωπίνων μοσχευμάτων, κλπ. Κατά ορισμένες πληροφορίες η ελληνική αστυνομία αποφεύγει επιμελώς την σύγκρουση με τις εθνοτικές μαφίες των μεταναστών.
[10] Δές σχετικά το τεύχος του περιοδικού «Άρδην» αρ. 58, Μάρτιος-Απρίλιος 2006 με τίτλο «Σόρος και νέο-οθωμανοί στην Ελλάδα». Χαρακτηριστική είναι και η τοποθέτηση του Σωκράτη Κόκκαλη, Προέδρου του ομωνύμου ιδρύματος–συνεταίρου της Rand Corporation– στο Ζάππειο Μέγαρο; όπου παραδίδοντας στο Υπουργείο Εξωτερικών μελέτη της Rand Corporation «Η νέα γεωπολιτική της Ελλάδας», τόνισε ότι η Ελλάδα δεν είναι θύμα της παγκοσμιοποίησης, αλλά μέσο και αγωγός της στα Βαλκάνια και πρέπει να πρωταγωνιστήσει στην ένταξη της περιοχής στην ευρωπαϊκή οικογένεια. (περιοδικό Hellenic Nexus, τεύχος 14, Ιούνιος-Ιούλιος 2006, σελ 67).
[11] «Το Βήμα» 5 Μαΐου 2006.
(Περιοδικό Ρεσάλτο, τ. 9, Αυγ.-Σεπτ. 2006)
https://hellas.wordpress.com/
